να αδράξουμε την ευκαιρία για να μιλήσουμε επιτέλους σοβαρά.

Οι φωτιές  απλά επιβεβαίωσαν αυτό που ξέρουμε σχεδόν όλοι . Ότι σε αυτόν το τόπο ζούμε κατά τύχη .

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν σε αυτόν το τόπο γνωρίζει πως αν τύχει η στραβή θα πνιγούμε , θα καούμε , θα αρρωστήσουμε και θα πάμε σαν το σκυλί στο αμπέλι κλπ κλπ.

Ποιος πολίτης δεν γνωρίζει τι εφιάλτης τον περιμένει αν τύχει να αρρωστήσει και αναγκαστεί να πάει στα επείγοντα  του νοσοκομείου που εφημερεύει;

Ποιος  δεν γνωρίζει πως αν ανοίξουν οι ουρανοί όπως στη Μάντρα, κινδυνεύει να πνιγεί ή να χάσει την περιουσία του γιατί οι πόλεις είναι χτισμένες τυχαία και δεν έχουν υποδομές αντιπλημμυρικής προστασίας;

Ποιος  δεν γνωρίζει ότι  κινδυνεύει να καεί αν ζει κοντά σε δάση ή μέσα σε δάση που έγιναν «οικισμοί» με διάφορες πατέντες και  που δεν υπάρχουν δρόμοι διαφυγής ;

Ποιος δεν γνωρίζει τη διαφθορά στα δασαρχεία , στις πολεοδομίες , στους δήμους , στην αυτοδιοίκηση , στη δικαιοσύνη κλπ κλπ;

Την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού την ξέρουν οι πάντες.

Την ξέρουν και οι κυβερνώντες και οι άνθρωποι που υπηρετούν στον κρατικό μηχανισμό και φυσικά και οι πολίτες .

Οι μεγάλες καταστροφές και οι τραγωδίες θα έπρεπε να αποτελούν ευκαιρίες για τα πολιτικά κόμματα να δουν τι φταίει και κυρίως τι αλλαγές πρέπει να γίνουν για να μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να προστατεύει αποτελεσματικότερα τους πολίτες .

Αντ΄ αυτού παρακολουθούμε μια δημόσια συζήτηση για καλούς και κακούς υπουργούς , περιφερειάρχες , δημάρχους κλπ που δεν οδηγεί πουθενά και το χειρότερο δεν αντιμετωπίζει κανένα από τα μεγάλα ζητήματα που μας απειλούν.

Ο άθλιος τρόπος που αντιμετώπισε η δεξιά και όχι μόνο τις τραγωδίες στο Μάτι και τη Μάντρα δηλητηρίασε μακροπρόθεσμα την πολιτική συζήτηση . Έκρυψε το πραγματικό διακύβευμα που είναι κοινωνικό κράτος ικανό να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα ή κράτος αναποτελεσματικό και σάπιο έρμαιο στα χέρια πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων .  

Στην παγίδα έπεσε και πολύ μεγάλο μέρος της αριστεράς.

Αντί να θέσει τα πραγματικά διλήμματα στην κοινωνία , αντί να απευθυνθεί στο λογικό των ανθρώπων που γνωρίζουν από τη δική τους πείρα ότι ζούμε κατά τύχη , υπερασπίστηκε -και εξακολουθεί να το κάνει- πολιτικά πρόσωπα που διαχειρίστηκαν εκείνες τις κρίσεις.

Φυσικά η Δούρου δεν θα μπορούσε να αποτρέψει τις τραγωδίες στο Μάτι και τη Μάντρα . Ούτε ο Πατούλης θα μπορούσε να αποτρέψει την καταστροφή στην Αττική και την Εύβοια. Το ζήτημα  είναι το πώς αυτά τα  πρόσωπα διαχειρίστηκαν πολιτικά αυτές τις καταστροφές και εκεί υπάρχουν πολύ μεγάλα θέματα που δεν είναι της στιγμής να τα πούμε.

Τώρα πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε επί της ουσίας για τον κρατικό μηχανισμό για να μην εξακολουθούμε να ζούμε κατά τύχη .

Φυσικά και πρέπει να αποδοθούν και οι πολιτικές ευθύνες που είναι τεράστιες στην κυβέρνηση και στον ίδιο τον πρωθυπουργό αλλά ας μη χάσουμε άλλη μια φορά την ευκαιρία να μιλήσουμε επιτέλους σοβαρά.

Στην περίπτωση αυτή οι «χαμηλοί πολιτικοί τόνοι» βοηθούν στο να γίνει ουσιαστικότερη η  συζήτηση και κατά τη γνώμη μου καλά το πήγε ο Τσίπρας , άσχετα αν αυτό ευνοεί ή όχι εκλογικά το κόμμα του.  

Αντίθετα οι κραυγές του τύπου «βάψατε τα χέρια σας με αίμα» πολώνουν τα πράγματα , και οδηγούν τους πολίτες στο συμπέρασμα ότι όλος ο καβγάς γίνεται για τα πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη .

Οι αριστεροί δεν πρέπει να πέσουν σε αυτό το λούκι .  

Θωμάς του Εμμανουήλ Μπιζάς