Διαβάζοντας τον “άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά” . Μια γερή γροθιά στο στομάχι μου-μας.

Όταν άρχισα να διαβάζω τις πρώτες σελίδες από τον “άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά” του Λεονάρντο Παδούρα , ήταν σαν να έτρωγα μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Δεν θα περίμενα ποτέ πως θα ταραζόμουν τόσο πολύ διαβάζοντας για καταστάσεις που σε χοντρές γραμμές τις γνώριζα εδώ και πολλά χρόνια.

Σκέφτηκα πως ίσως να ήταν αυτό ακριβώς που με τάραξε τόσο πολύ. Οι ενοχές μου. Γιατί ενώ “ήξερα” αρκετά , ποτέ δεν “έψαξα” παραπάνω;

Γνώριζα αρκετά για την μετάλλαξη της επανάστασης σε τυραννία αλλά για κάποιους λόγους -που δεν είναι της στιγμής- δεν ήθελα να σκαλίζω πιο πολύ αυτήν την ιστορία.

Έτσι και αλλιώς είχα απορρίψει τον Σταλινισμό πριν από 3 δεκαετίες και δεν με απασχολούσε πλέον το θέμα. Ακόμα και όταν το ΚΚΕ άρχισε -σχετικά προσφάτως - να αποκαθιστά τον Στάλιν δεν θέλησα να ασχοληθώ καθόλου.

Ο ένας λόγος που δεν ασχολήθηκα , ήταν το Σταλινικό μου παρελθόν .

Εγώ που διάβαζα με θαυμασμό τα “ζητήματα Λενινισμού” του Στάλιν και καυχιόμουν για τα άπαντα του Στάλιν που αγόρασα το 1974 από το βιβλιοπωλείο του ΚΚΕεσ στην 3η Σεπτεμβρίου, θα έκανα τώρα αντιπαράθεση με αυτούς που τους έλεγα στα νιάτα μου Χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές επειδή αναγνώριζαν τον Στάλιν τώρα που γέρασα εγώ;

Ο δεύτερος λόγος ήταν πως ήξερα ότι κάποιοι ανόητοι θα έλεγαν πως με την κριτική μου, προσθέτω συνειδητά όπλα στο οπλοστάσιο του αντικομουνισμού και βαριόμουν να κάνω ξανά μετά από τόσα χρόνια τέτοιες βλακώδεις συζητήσεις.

Δεν αντέχω πλέον να ακούω επιχειρήματα που αμφισβητούν ή ακόμα χειρότερα που δικαιολογούν θηριωδίες με εκατομμύρια νεκρούς.

Έτσι και αλλιώς ήξερα από την δική μου πείρα , πως οι πιο πολλοί από αυτούς που λένε τέτοιες ανοησίες τις πιστεύουν βαθιά μέσα τους.

Όμως όταν διάβαζα το βιβλίο υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα ότι παίρνω μέρος σε μια επιχείριση εκταφής πτωμάτων που δεν είχαν αποσυντεθεί καλά – καλά. Δεν ήξερα πόσο μεγάλη φρίκη θα δω ακόμα στις αδιάβαστες σελίδες του βιβλίου που κρατούσα.

Κάποιες στιγμές σκέφτηκα να το κλείσω και να μην συνεχίσω το διάβασμα. Άλλες στιγμές νόμισα πως έχουν παραμορφωθεί από την ένταση ακόμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου.

Αποφάσισα να τελειώσω το διάβασμα μέσα στο Σαββατοκύριακο για να τελειώνει γρηγορότερα το “μαρτύριο” μου.

Μετά σκέφτηκα να προτείνω στους φίλους μου να μην το διαβάσουν για να μην ταραχτούν και αυτοί. Όμως σκέφτηκα , πως παρά τις καλές μου προθέσεις , θα ήταν εγωιστικό και άδικο να τους στερήσω την τύχη να διαβάσουν ένα τέτοιο αριστούργημα ενώ εγώ θα το είχα διαβάσει .

Μετά σκέφτηκα την δική μου γενιά .

Όπως λέει και ο Παδούρα υπήρξαμε η γενιά των μωρόπιστων, εκείνων που ρομαντικά αποδεχτήκαμε και δικαιολογούσαμε τα πάντα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Στο βιβλίο ο Λεονάρδο Παδούρα φτιάχνει μια ιστορία στην οποία συναντιούνται οι ζωές τριών ανθρώπων: του Τρότσκι, από τότε που φεύγει στην εξορία μέχρι τη στιγμή που δολοφονείται στο Κογιοακάν του Μεξικού, του Ραμόν Μερκαντέρ, που εκπαιδεύτηκε από τις απίστευτες σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες για να δολοφονήσει τον Τρότσκι, και του νεαρού Κουβανού Ιβάν, που θα γίνει ο θεματοφύλακας αυτής της μυστικής ιστορίας.

Όμως αυτή την ιστορία την ο συγγραφέας την φτιάχνει για να μιλήσει για την μεγάλη ουτοπία του προηγούμενου αιώνα .

Την ουτοπία μια δίκαιης κοινωνίας που επιχειρήθηκε με την Οκτωβριανή Επανάσταση και τσακίστηκε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της.

Δεν ξέρω πώς θα αισθανθεί ένας νέος άνθρωπος που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το επαναστατικό κίνημα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο.

Ίσως να το δει σαν ένα τρομακτικό πολιτικό θρίλερ ή ίσως και να του φανεί σαν μια φανταστική ιστορία που έφτιαξε ο Κουβανός συγγραφέας .

Για αυτούς που έχουν ασχοληθεί όμως και που η ζωή τους ταυτίστηκε με το κομμουνιστικό κίνημα, το βιβλίο είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστικό.

Υ.Γ πολλά ευχαριστώ στον Αριστοτέλη Σαΐνη από το βιβλιοπωλείο ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ που μου πρότεινε το βιβλίο . 

Θωμάς του Εμμανουήλ Μπιζάς