Στις δημοτικές – περιφερειακές εκλογές του 2019 καταγράφηκε η απόλυτη κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων στον αυτοδιοικητικό χάρτη της χώρας.
Η κυριαρχία της δεξιάς στις δημοτικές εκλογές του Μαΐου ήταν αέρας στα πανιά της Νέας Δημοκρατίας για τη νίκη στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό .
Οι περιφέρειες και οι δήμοι χρησιμοποιήθηκαν από τη κυβέρνηση της δεξιάς ως πεδίο εφαρμογής μιας ακραίας αντιμεταρρύθμισης η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και απειλεί να ανατρέψει ολοκληρωτικά το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης έτσι όπως τον γνωρίσαμε στη περίοδο της μεταπολίτευσης .
Οι δήμοι μεταλλάσσονται σε γραφεία αναθέσεων έργων σε ιδιώτες για όλες τις δουλειές και οι λομπίστες των εταιρειών «συμβούλων» κάνουν πάρτι με τα διάφορα ταμεία και τα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα .
Σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα ο έλεγχος και η γνώμη των παρατάξεων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και των πολιτών είναι από αδιάφορη ως ενοχλητική .
Για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο αλλά και για να μην ελέγχονται οι δήμαρχοι η κυβέρνηση μετέφερε αρμοδιότητες των δημοτικών συμβουλίων που έχουν σοβαρό οικονομικό αντικείμενο στις οικονομικές επιτροπές που ελέγχονται από τους δημάρχους .
Ο «τσαμπουκάς» του Θεοδωρικάκου και του Βορίδη φούσκωσε τα μυαλά πολλών δεξιών δημάρχων –και όχι μόνο- που συμπεριφέρονται ως μικροί Λουδοβίκοι .
Η ρύθμιση για τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στις οικονομικές επιτροπές ήταν τόσο προκλητική που κρίθηκε αντισυνταγματική από την απόφαση 2377/2022 της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Αυτά είναι πάνω – κάτω γνωστά .
Το θέμα είναι τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση.
Ακούω πολλούς να λένε ότι πρέπει «πάση θυσία» να αλλάξει χρώμα ο αυτοδιοικητικός χάρτης .
Και «πάση θυσία» σημαίνει ότι θα πρέπει να στηριχτούν δήμαρχοι ή υποψήφιοι δήμαρχοι που ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο ή ακόμα και δήμαρχοι που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της δεξιάς.
Αυτή η προσέγγιση στη θεωρία φαίνεται σωστή αλλά δεν έχει και τόσο αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά και μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε παρατάξεις φρανκεστάιν .
Προσωπικά είμαι υπέρ της συνεργασίας δυνάμεων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου διευρυμένου μάλιστα προς τα αριστερά πάντα όμως με αυτοδιοικητικά κριτήρια .
Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που ανήκουν πολιτικά σε διάφορους χώρους από τη σοσιαλδημοκρατία ως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και είναι έντιμοι και ικανοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να στηριχθούν από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων.
Η παροιμία λέει τα ράσα δεν κάνουν τον Παπά. Υπάρχουν δήμαρχοι που δηλώνουν ή και είναι ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ αλλά δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς που ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας .
Είναι οι λεγόμενοι ακροκεντρώοι που εφαρμόζουν κατά γράμμα και με υπερβάλλοντα ζήλο τις πολιτικές της κυβέρνησης αλλά κλείνουν και το μάτι σε κάποιους «παράγοντες» της αριστεράς για να εξασφαλίσουν στήριξη στις δημοτικές εκλογές .
Όμως η παροιμία τα ράσα δεν κάνουν τον Παπά δεν αφορά μόνο τους ακροκεντρώους γιατί ξέρουμε και περιπτώσεις δημάρχων που κάνουν αίσχη στο όνομα της κομμουνιστικής ορθοδοξίας .
Υπήρξαν και περιπτώσεις δημάρχων και περιφερειαρχών της ριζοσπαστικής αριστεράς που πλήγωσαν τον κόσμο της αριστεράς και ήρθαν σε σύγκρουση με τα κινήματα που ήταν η ψυχή της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές υπήρξαν περιπτώσεις που στηριχτήκαν ακόμα και ακροδεξιοί και διεφθαρμένοι δήμαρχοι προκειμένου να εκλεγούν κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι .
Στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές πράγματι πρέπει να αλλάξει το σημερινό αποκρουστικό τοπίο και υπάρχουν προϋποθέσεις για να αλλάξει.
Δεν έχουν εξαφανιστεί οι έντιμοι δημοκράτες . Υπάρχουν χιλιάδες νέοι άνθρωποι με προσόντα , γνώσεις και νέες ιδέες που θα πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσουν στις επόμενες εκλογές .
Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως μαϊντανός για να νοστιμίσει η σούπα κάποιων ψηφοδελτίων , αλλά να γίνουν οι νέοι πρωταγωνιστές στην αυτοδιοίκηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου