Ο Μαρξ έγραφε πως η επιτυχία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη που ήταν ανιψιός του Ναπολέοντα οφείλεται στο γεγονός ότι, παρά την αδυναμία των αστών, η εργατική τάξη δεν ήταν αρκετά ισχυρή. Έτσι με την αποτυχία της δημοκρατικής επανάστασης κατά του βασιλιά Λουδοβίκου Φίλιππου μεταβιβάστηκε η εξουσία σε έναν σχετικά ανεξάρτητο και γελοίο δικτάτορα .
Επειδή τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας . Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση της δεξιάς και του Μητσοτάκη γίνει 10 φορές χειρότερη από αυτή που είναι σήμερα κάτι που δεν αποκλείεται καθόλου αν κερδίσουν πάλι τις εκλογές.
Για να το κάνουμε πιο κατανοητό, ας κάνουμε κάποιες ακραίες υποθέσεις. Ας υποθέσουμε ότι καταργούσαν με νόμο το δικαίωμα στην απεργία, ότι αύξαναν τα όρια σύνταξης στα 70 , ότι καταργούσαν με νόμο το εθνικό σύστημα υγείας έβγαζαν παράνομα τα συνδικάτα κλπ κλπ.
Τι θα γινόταν τότε; Οι δυνάμεις της αριστεράς και της κεντροαριστεράς θα μπορούσαν να συμμαχήσουν προκειμένου να σχηματιστεί μια προοδευτική κυβέρνηση;
Η προφανής απάντηση που προκύπτει από την μέχρι σήμερα στάση των κομμάτων είναι όχι. Δεν θα μπορούσαν να συμμαχήσουν .
Παρ ότι είναι βέβαιο πως η μεγάλη πλειοψηφία του δημοκρατικού κόσμου θα ήθελε να συμμαχήσουν για να πέσει η κυβέρνηση , οι δυνάμεις της αριστεράς και της κεντροαριστεράς δεν θα το τολμούσαν . Το ερώτημα είναι γιατί δεν θα το τολμούσαν; Η προφανής απάντηση είναι για να μην θολώσουν τα κόμματα την εικόνα τους και να μην χάσουν την αυτονομία τους. Αυτό μοιάζει και είναι απολύτως σεβαστό.
Η δημοκρατία μας έτσι και αλλιώς είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης που διαμορφώνεται βάσει συγκροτησιακών προϋποθέσεων όπως η έννοια του ελεύθερου αυτοπροσδιοριζόμενου υποκειμένου κόμματος - φορέα και της αναγνώρισης του «άλλου» ως φορέα των ίδιων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Όμως το ερώτημα παραμένει. Τα πολιτικά κόμματα που αποδέχονται τους δημοκρατικούς κανόνες δεν θα μπορούσαν - διατηρώντας την πολιτική τους φυσιογνωμία - να συνεργαστούν προκειμένου να σχηματιστεί μια προοδευτική κυβέρνηση;
Έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό μας σύστημα , παρά την καθιέρωση του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής , φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο τα πολιτικά κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς να συμμαχήσουν.
Πρέπει βέβαια να αναγνωρίσουμε πως για πρώτη φορά σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης έχει μπει στη συζήτηση με τόση ένταση το θέμα των συνεργασιών και της προοδευτικής κυβέρνησης.
Το τι θα γίνει τελικά θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου.
Αν τα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς δεν καταφέρουν τελικά να συνεννοηθούν τότε το μέλλον για αυτόν τον ευρύτερο πολιτικό χώρο μπορεί να είναι πολύ δυσοίωνο.
Να οδηγηθούμε πολύ γρήγορα σε ένα νέο πολιτικό τοπίο τύπου Αγγλίας και Αμερικής .
Να έχουμε δηλαδή 2 βασικά κόμματα. Το συντηρητικό και το δημοκρατικό το οποίο όμως δεν θα έχει και τόσο αριστερά χαρακτηριστικά . Τα άλλα κόμματα θα κινδυνεύσουν να χαθούν και αυτό μόνο καλό δεν είναι. Να έχουμε 2 κόμματα σαν τους Τόρις και τους εργατικούς στην Αγγλία ή τους ρεπουμπλικάνους και τους δημοκρατικούς στην Αμερική.
Εάν τα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς μπορέσουν τελικά να συνεννοηθούν αυτό το μπλοκ εξουσίας λόγω της ιδιαίτερης σύνθεσής του μπορεί πολύ πιο εύκολα να διατηρήσει τα προοδευτικά του χαρακτηριστικά.
Ο Μαρξ όταν έγραψε την 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη έκανε ένα απολογισμό των επαναστατικών και αντεπαναστατικών γεγονότων στη Γαλλία μεταξύ 1848 και 1852, ξεκινώντας από τη δημοκρατική επανάσταση που απέτυχε και κατέληξε στο πραξικόπημα του Λουδοβίκου Βοναπάρτη .
Έγραψε πως «...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση, που έδωσαν τη δυνατότητα σ' ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα (...)».
Θωμάς του Εμμανουή Μπιζάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου