Έτυχε να παρακολουθήσω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του National Geographic για την κατασκευή ενός υπερσύγχρονου εργοστασίου ανακύκλωσης στην Νέα Υόρκη .
Το εργοστάσιο κατασκευάστηκε πολύ κοντά στον αστικό ιστό και δίπλα σε ένα κεντρικό ποταμό προκειμένου να δέχεται υλικά κυρίως με φορτηγίδες και από απορριμματοφόρα γειτονικών περιοχών .
Φυσικά το εργοστάσιο κατασκευάστηκε με πολύ αυστηρές προδιαγραφές για να μην ενοχλεί οπτικά και με οσμές την πόλη και να μην ρυπαίνει τον ποταμό.
Το εργοστάσιο διαθέτει υπερσύγχρονη τεχνολογία και μπορεί να επεξεργάζεται μηχανικά πολλά ρεύματα όπως μέταλλα διαφόρων τύπων , πλαστικά , γυαλιά , χαρτιά , ογκώδη κλπ.
Παρακολούθησα ολόκληρο το ντοκιμαντέρ με γιατί ήθελα να δω τι αποτελέσματα θα είχε το εργοστάσιο όταν θα άρχιζε να λειτουργεί και ο βασικός λόγος είναι ότι αυτή την περίοδο γίνεται μεγάλη συζήτηση για τα θέματα των μονάδων επεξεργασίας με ή χωρίς ΣΔΙΤ.
Ο νέος εθνικός σχεδιασμός διαχείρισης (ΕΣΔΑ) με τους πολύ φιλόδοξους στόχους για τη μείωση των απορριμμάτων που οδηγούνται στην ταφή στηρίζεται κυρίως στην ανάπτυξη ενός μεγάλου δικτύου μονάδων επεξεργασίας (ΜΕΑ) και στην ενεργειακή αξιοποίηση των δευτερογενών καυσίμων (SRF-RDF) από την τσιμεντοβιομηχανία και άλλες ενεργοβόρες βιομηχανίες καθώς και στη παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στις ίδιες τις ΜΕΑ.
Στο ντοκιμαντέρ λοιπόν ο υπεύθυνος της κατασκευής του έργου έλεγε το εξής : Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε αυτά τα υλικά να τα επαναφέρουμε στη ζωή και να μην τα θάβουμε ή να μην τα καίμε γιατί έτσι επιβαρύνουμε το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον.
Το σπουδαιότερο όμως το είπε στο τέλος.
Αυτό το εργοστάσιο θα είναι άχρηστο αν δεν καταλάβουν οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης ότι πρέπει να κάνουν ανακύκλωση στο σπίτι τους και αν δεν συνεργαστούν και αυτοί.
Ακόμα λοιπόν και τα πιο σύγχρονα εργοστάσια ανακύκλωσης είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αν το συνολικό σύστημα διαχείρισης δεν στηρίζεται στην διαλογή στην πηγή και την προδιαλογή των υλικών .
Αυτή την απλή αλήθεια που αποδέχονται οι πάντες στον πλανήτη (ακόμα και οι μεγάλοι κατασκευαστές εργοστασίων ανακύκλωσης ) εδώ την χαρακτηρίζουν ιδεολόγημα των περιβαλλοντικών οργανώσεων .
Στην Ελλάδα οι ΜΕΑ που θα επεξεργάζονται σύμμεικτα απορρίμματα παρουσιάζονται ως η μαγική λύση για την διαχείριση των απορριμμάτων . Κατά κανόνα οι υποστηριχτές αυτής της άποψης ή εξυπηρετούν κάποια εργολαβικά συμφέροντα, ή είναι εντελώς ανίδεοι.
Οι δεκάδες ΜΕΑ που σχεδιάζουν να κατασκευαστούν είναι βέβαιο πως θα ανεβάσουν το κόστος σε δυσθεώρητα ύψη και δεν υπάρχει περίπτωση να έχουν θετικά αποτελέσματα ακριβώς γιατί θα δέχονται μεγάλες ποσότητες σύμμεικτων απορριμμάτων. (καλή ώρα όπως το ΕΜΑΚ Φυλής).
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν πετύχουν στόχους ανάκτησης πάνω από 20 -25% όταν θα δέχονται σύμμεικτα απορρίμματα . Στο ντοκιμαντέρ ο ίδιος ο υπεύθυνος του έργου, έλεγε πως το εργοστάσιο θα είναι άχρηστο αν πηγαίνουν σύμμεικτα .
Όταν κατασκευάζεις λοιπόν σωρηδόν ΜΕΑ χωρίς να έχουν προηγηθεί μεγάλα προγράμματα διαλογής στην πηγή , είναι σαν να βάζεις το κάρο μπροστά από το άλογο.
Οι ΜΕΑ πρέπει να υπάρχουν για να επεξεργάζονται ότι απορρίμματα «ξεφεύγουν» από την διαλογή στην πηγή και όχι να την υποκαθιστούν.
Το σχέδιο αυτό είναι καταδικασμένο να αποτύχει .
Θ.Ε.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου