Γειά σου Νικήτα

Τον Νικήτα τον Καμαρινόπουλο τον γνώριζα από μικρό παιδί. Ήταν αυτός που έστρωσε τα πρώτα μωσαϊκά στο πατρικό μου σπιτάκι στο Καματερό την δεκαετία του 60.

Η μοίρα το έφερε να είμαστε μαζί για 12 χρόνια δημοτικοί σύμβουλοι στο Καματερό.

Με τον Νικήτα είμαστε πάντα σε «ανταγωνιστικές» δημοτικές παρατάξεις αλλά διατηρούσαμε πάντα μια πολύ φιλική σχέση.

Τον εκτιμούσα και με εκτιμούσε, τον αγαπούσα και με αγαπούσε.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια κουβέντα που μου είχε πει ένα βράδυ μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Θωμά σε εμπιστεύομαι πιο πολύ και από πολλούς δικούς μου, μου είπε.

Μου είπε ότι μου εμπιστεύεται ακόμα και την υπογραφή του σε ένα κείμενο που θα έγραφα για μια προσφυγή τα ξημερώματα χωρίς να του το δείξω..

Πριν από λίγο έμαθα πως ο Νικήτας μας άφησε.

Αισθάνομαι πως χάθηκε  ένα κομμάτι από την ζωή μου. Δεν έχω κουράγια να γράψω για την απώλεια του Νικήτα.

Γεια σου φίλε μου καλέ. Θα σε θυμάμαι για πάντα. 

Θωμάς.