Στιγμές υψηλού πολιτικού πολιτισμού. Του Τάσου Παππά

Μερικοί από αυτούς (δημοσιολόγοι, πολιτικοί) που ζητούν από τον πρωθυπουργό να αποπέμψει από την κυβέρνηση τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη λόγω του αγοραίου ύφους του χρησιμοποιούν εδώ και πολύ καιρό τέτοια ρητορική που μπροστά τους ο Πολάκης μοιάζει με άβγαλτο έφηβο που συχνάζει σε εκδηλώσεις κατηχητικού σχολείου.

«Θέλουνε κλοτσιές και δρόμο», δήλωσε κορυφαίο στέλεχος της Δεξιάς που ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ, πέρασε ένα φεγγάρι από τη ΔΗΜΑΡ για να καταλήξει στη Νέα Δημοκρατία. Επίπεδο καφενείου τις πολύ νυχτερινές ώρες και ύστερα από κατανάλωση μπόλικου τσίπουρου. Βουλευτής του Ποταμιού, ο οποίος ήταν πενήντα χρόνια (κατά δήλωσή του) στην Ανανεωτική Αριστερά και έχει βάλει πλώρη για τη Δεξιά, αποκαλεί τους κυβερνητικούς: «δολοφόνους και λήσταρχους εν αναμονή», «μικρούς Κουφοντίνες και Μπέρια», «ληστοσυμμορίτες, σταλινικά σκουπίδια». Περιγραφές που παραπέμπουν σε φρασεολογία ανακριτή την περίοδο του εμφυλίου και της χούντας.

Ο αντιπρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι έχει νταραβέρια με τη «17 Νοέμβρη» και ότι κάνει ρουσφέτια στον Κουφοντίνα γιατί από κάπου τον κρατάνε. Στοιχεία δεν προσκομίζει, αλλά δεν έχει σημασία. Η δουλειά να γίνεται και η ρετσινιά να μένει και να κυκλοφορεί. Σοβαρός παράγοντας της συντηρητικής παράταξης λέει ότι όσο κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η ελληνική σημαία θα κυματίζει μεσίστια.

Εθνικό πένθος διαρκείας, δηλαδή. Αλλοι απειλούν τον Τσίπρα ότι θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου (εκτελέστηκε), άλλοι, λόγιοι αυτοί, αφήνουν τη λογοτεχνική φλέβα τους να μεγαλουργήσει συνδυάζοντας το χρώμα των πουκαμίσων που φορούσε ο Τσίπρας τις μέρες των φονικών πυρκαγιών με την ελαστική συνείδησή του (μα, έχει συνείδηση;).

Ολοι αυτοί και πολλοί άλλοι και παλαιότερα και σήμερα υπόσχονται στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Ειδικά Δικαστήρια όταν επιτέλους επιστρέψουν στα πράγματα. Πάλι καλά που θα τους επιτρέψουν να απολογηθούν και δεν θα τους στείλουν κατευθείαν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας που θα φτιάξουν, δίνοντάς τους μόνο νερό και ψωμί. Αν μάλιστα δεν είχε καταργηθεί η θανατική ποινή, θα την εφάρμοζαν χωρίς περιττή καθυστέρηση για να απαλλαγεί η χώρα από τους ολετήρες.

Πρόκειται για κανονικό ξεσάλωμα. Πρωτοφανές; Κάθε άλλο. Εχουμε ξαναζήσει τέτοιες στιγμές υψηλού πολιτικού πολιτισμού. Δεν υπάρχει πρωθυπουργός που να μην έχει «στολιστεί» με χυδαίες ύβρεις από την αντιπολίτευση και τα όποια εχθρικά απέναντί του μέσα ενημέρωσης. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο «Εφιάλτης» για τη Δημοκρατική Παράταξη (λόγω της αποστασίας). Ο Κώστας Σημίτης ήταν ο «αρχιερέας της διαπλοκής», ο «προδότης» (για τα Ιμια), ο «υπηρέτης των Αμερικανών» (για το «ευχαριστώ»), ο «ενδοτικός στην τουρκική επιθετικότητα» (για την υπόθεση Οτζαλάν).

Ο Κώστας Καραμανλής ήταν περίπτωση «κλωνοποιημένης Ντόλι», «ταβερνόβιος και αφασίας». Ο Γιώργος Παπανδρέου το «παιντί» και το «αμερικανάκι», «απλώς ο αχθοφόρος μεγάλου ονόματος» (και για τον Κώστα Καραμανλή είχαν πει τον συγκεκριμένο αφορισμό του Γεωργίου Παπανδρέου). Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάντως, έχουν εισπράξει τις περισσότερες… φιλοφρονήσεις. Μέχρι τώρα το προβάδισμα είχε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

Και τι δεν του είχαν σούρει η Δεξιά, οι αρθρογράφοι των φιλικών της μέσων ενημέρωσης και κάποιοι αριστεροί που είχαν χάσει το μέτρο. Πράκτορας της CIA, μεθύστακας, πράκτορας της Κα-Γκε-Μπε (όταν δεν αποδοκίμασε την κατάρριψη του νοτιοκορεατικού τζάμπο και όταν αρνήθηκε να καταδικάσει το πραξικόπημα του Γιαρουζέλσκι), αρχηγός της «17 Νοέμβρη», κλέφτης, απατεώνας, Δον Κορλεόνε, δημαγωγός, λαϊκιστής, επιρρεπής στον τρυφηλό βίο, σιδερένιος (ειρωνεία για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε).

Τα ίδια πάνω-κάτω έχει ακούσει και ο Τσίπρας. Βεβαίως οι εποχές έχουν αλλάξει και το κατηγορητήριο προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Είναι ύποπτος για χρηματισμό από τον Τσάβες και τον Μαδούρο (άρα απατεώνας), αντιγράφει το μοντέλο του Κιμ του Τρίτου (άρα οπαδός ολοκληρωτικών καθεστώτων), θαυμάζει τους λαϊκιστές ηγέτες της Νότιας Αμερικής, συνδέεται με τις ένοπλες οργανώσεις (μάλιστα η κυβερνητική εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου τον είχε κατηγορήσει ότι προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του), είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης που έχει γνωρίσει ο τόπος, διοικεί τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, εθνικολαϊκιστής, αρχισυμμορίτης, επικεφαλής σπείρας, σκευωρός.

Πλούσιο το βιογραφικό και των δύο. Ωστόσο, στο νήμα ο Τσίπρας κερδίζει τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ γιατί αυτόν τον απειλούν με εκτέλεση και επιπλέον είναι προδότης (Μακεδονικό), τίτλο που δεν «αξιώθηκε» να αποκτήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Συμπερασματικά: Κουβέντες του αέρα είναι όλες αυτές, για να ικανοποιείται ο σκληρός πυρήνας των φανατικών. Δεν τις πιστεύουν ούτε εκείνοι που τις λένε. Η κατάχρηση, όμως, έχει προκαλέσει σοβαρή ζημιά στο πολιτικό σύστημα. Η Δεξιά δεν έχει λόγο να αλλάξει τακτική. Στόχος της δεν είναι να αποδείξει ότι αυτή είναι υπόδειγμα υπεύθυνης, ενάρετης και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης.

Ξέρει ότι αν το επιχειρήσει, θα γελάσει και το ποικιλόχρωμο ερίφιο. Το παρελθόν της είναι κακόφημο και το παρόν της κάθε άλλο παρά εγγυάται ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Στόχος της είναι να αποδείξει ότι και η Αριστερά είναι μία από τα ίδια. Κι αυτό αν το πετύχει, θα συνιστά πανωλεθρία της πολιτικής. Ποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους από μια τέτοια εξέλιξη είναι φανερό: η διαπλοκή, οι κομπραδόροι και φυσικά η Ακρα Δεξιά.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών