Γεννήθηκε το 1947 στην Καρδίτσα και ήταν ένα από τα τρία παιδιά του μπάρμπα Μήτσου και της Ελευθερίας Καραμήτρου
Με αισθήματα βαθειάς θλίψης
και οδύνης, το ΚΚΕ(μ-λ) αποχαιρετά τον Στέφανο Καραμήτρο που έφυγε από
τη ζωή τη Δευτέρα (28/1) μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ο Στ.
Καραμήτρος ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ) και για δεκαετίες ήταν ο
καθοδηγητής, ο νους και η καρδία του ΚΚΕ(μ-λ) στην Καρδίτσα και όλη την
Θεσσαλία.
Γεννήθηκε το 1947 στην Καρδίτσα και ήταν ένα από τα τρία παιδιά του μπάρμπα Μήτσου και της Ελευθερίας Καραμήτρου. Παιδί φτωχής οικογένειας, έμαθε από μικρός πως βγαίνει το μεροκάματο, πάνω στο κάρο, δίπλα στον «αγωγιάτη» πατέρα του.
Το 1965 δίνει εξετάσεις και περνάει στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Η λαϊκή του καταγωγή και το ανήσυχο πνεύμα του τον φέρνουν σε επαφή με τις μαρξιστικές-λενινιστικές απόψεις και τη δράση της συνεπούς-επαναστατικής αριστεράς, οργανώνεται στην Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη και το 1966 συμμετέχει ως αντιπρόσωπος στο α’ συνέδριο της ΠΠΣΠ.
Μετά την επιβολή της δικτατορίας (21 Απρίλη 1967) εντάσσεται στην Οργάνωση Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) και συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα. Λόγω της δράσης του συμπεριλαμβάνεται στους καταλόγους καταζητούμενων της χούντας και περνά στην παρανομία. Το 1970, με εντολή της Οργάνωσης και μετά τις συλλήψεις των ηγετικών στελεχών της ΟΜΛΕ που έγιναν το 1969 (μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Χοτζέας), μαζί με τον συμπατριώτη του, συνάδελφο στη Νομική και σύντροφο Ηλία Καμαρέτσο, κατεβαίνει στην Αθήνα για ενίσχυση της εκεί κομματικής δουλειάς.
Του ανατίθεται η ευθύνη για το τεχνικό μηχανισμό της οργάνωσης και το παράνομο τυπογραφείο της με το οποίο κατάφερε και εκτύπωσε το πρώτο φύλλο της «Προλεταριακής Σημαίας» σε ένα και μοναδικό φύλο.
Το 1973, με το κλοιό να σφίγγει γύρω του, παίρνει εντολή από την Οργάνωση να διαφύγει στο εξωτερικό. Ως υπεύθυνος του τεχνικού μηχανισμού προμηθεύει με πλαστά διαβατήριο μια σειρά συντρόφους με τελευταίο τον εαυτό του. Φτάνει στο Παρίσι όπου και συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του Αγωνιστικού μετώπου Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ).
Με την πτώση της χούντας, επιστρέφει από το Παρίσι (Ιανουάριος του 1975) και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς πάει φαντάρος. Με την απόλυσή του από φαντάρος συνεχίζει τη δράση του μέσα από τις γραμμές της ΟΜΛΕ και το Νοέμβρη του 1976 συμμετέχει ως αντιπρόσωπος στο ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΕ(μ-λ).
Το 1980 διορίζεται ως δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Καρδίτσας και υπηρετεί τη μάχιμη δικηγορία μέχρι και τη συνταξιοδότησή του.
Τη περίοδο 1980-1982 είναι από τα στελέχη που δίνουν τη μάχη ενάντια στην διάλυση του ΚΚΕ(μ-λ), συμμετέχει στη συνδιάσκεψη ανασυγκρότησης του 1982, εκλέγεται μέλος του Καθοδηγητικού Οργάνου και αναδεικνύεται σε βασικό στέλεχος της Οργάνωσης με καθοδηγητικές ευθύνες.
Το 1981 συμμετέχει για πρώτη φορά ως υποψήφιος βουλευτής Καρδίτσας με το ψηφοδέλτιο της Επαναστατικής Αριστεράς και από τότε μέχρι σήμερα συμμετείχε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ(μ-λ) ή των εκλογικών σχημάτων που στήριζε το ΚΚΕ(μ-λ) (Μαχόμενη Αριστερά, Κομμουνιστική Αριστερά, εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ)-Μ-Λ ΚΚΕ). Έντονη ήταν η παρουσία του στα κοινά με συνδικαλιστική δράση στο χώρο των δικηγόρων ενώ τακτική ήταν και η αρθρογραφία του στον τοπικό τύπο και στην εφημερίδα του ΚΚΕ(μ-λ) Προλεταριακή Σημαία. Ήταν παρών σε όλες τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, πάντα στη πρώτη γραμμή της λαϊκής υπόθεσης για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό. Μέχρι τα τελευταία του συμμετείχε ενεργά και με όλες του τις δυνάμεις σε όλες τις τοπικές πρωτοβουλίες και σχήματα (Αντιπολεμική Αντιιμπεριαλιστική Επιτροπή Καρδίτσας, δημοτική κίνηση Αντίσταση με τους Πολίτες της Καρδίτσας, Πρωτοβουλία Εργαζομένων Καρδίτσας κ.α.).
«Ο σύντροφος Στέφανος σφράγισε με τη ζωή και τη δράση του την κομμουνιστική-επαναστατική υπόθεση. Η απώλειά του είναι δυσαναπλήρωτη και για εμάς τους συντρόφους του αλλά και για τους δικούς του ανθρώπους» αναφέρει το ΚΚΕ(μ-λ) και στην Κατερίνα, στον Δημήτρη, στο Γιάννη, στον Κώστα, μαζί με τα ειλικρινή συλλυπητήρια θυμίζει και τα λόγια του ποιητή Γιάννη Ρίτσου:
«Να λείπεις… δεν είναι τίποτα να λείπεις, αν έχεις λείψει για ότι πρέπει.
Θάσαι πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει.
Θάσαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο.
Μέσα σ’ όλον τον κόσμο».
Δυο λόγια για τον Στέφανο.
Με τον Στέφανο γνωριστήκαμε σε ένα τάγμα ανεπιθυμήτων στην Σταυρούπολη της Ξάνθης. Μας έφερε σε επαφή η γυναίκα μου που τον γνώριζε από την ΠΠΣΠ Νομικής Αθήνας. Εγώ τότε ήμουν στην ΠΕΣΠ στο μέταλλο. Ο Στέφανος ήταν αρκετά μεγαλύτερος από εμένα και ήρθε στο τάγμα λίγο πριν απολυθεί. Νομίζω πως είχε έρθει από ένα άλλο τάγμα ανεπιθυμήτων της Λήμνου. Ήταν ένας αδέκαστος άνθρωπος . Εγώ τον είχα για παράδειγμα επαναστάτη κομμουνιστή .
Ο θάνατος του Στέφανου είναι απώλεια για την αριστερά.
Θωμάς
Γεννήθηκε το 1947 στην Καρδίτσα και ήταν ένα από τα τρία παιδιά του μπάρμπα Μήτσου και της Ελευθερίας Καραμήτρου. Παιδί φτωχής οικογένειας, έμαθε από μικρός πως βγαίνει το μεροκάματο, πάνω στο κάρο, δίπλα στον «αγωγιάτη» πατέρα του.
Το 1965 δίνει εξετάσεις και περνάει στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Η λαϊκή του καταγωγή και το ανήσυχο πνεύμα του τον φέρνουν σε επαφή με τις μαρξιστικές-λενινιστικές απόψεις και τη δράση της συνεπούς-επαναστατικής αριστεράς, οργανώνεται στην Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη και το 1966 συμμετέχει ως αντιπρόσωπος στο α’ συνέδριο της ΠΠΣΠ.
Μετά την επιβολή της δικτατορίας (21 Απρίλη 1967) εντάσσεται στην Οργάνωση Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) και συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα. Λόγω της δράσης του συμπεριλαμβάνεται στους καταλόγους καταζητούμενων της χούντας και περνά στην παρανομία. Το 1970, με εντολή της Οργάνωσης και μετά τις συλλήψεις των ηγετικών στελεχών της ΟΜΛΕ που έγιναν το 1969 (μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Χοτζέας), μαζί με τον συμπατριώτη του, συνάδελφο στη Νομική και σύντροφο Ηλία Καμαρέτσο, κατεβαίνει στην Αθήνα για ενίσχυση της εκεί κομματικής δουλειάς.
Του ανατίθεται η ευθύνη για το τεχνικό μηχανισμό της οργάνωσης και το παράνομο τυπογραφείο της με το οποίο κατάφερε και εκτύπωσε το πρώτο φύλλο της «Προλεταριακής Σημαίας» σε ένα και μοναδικό φύλο.
Το 1973, με το κλοιό να σφίγγει γύρω του, παίρνει εντολή από την Οργάνωση να διαφύγει στο εξωτερικό. Ως υπεύθυνος του τεχνικού μηχανισμού προμηθεύει με πλαστά διαβατήριο μια σειρά συντρόφους με τελευταίο τον εαυτό του. Φτάνει στο Παρίσι όπου και συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του Αγωνιστικού μετώπου Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ).
Με την πτώση της χούντας, επιστρέφει από το Παρίσι (Ιανουάριος του 1975) και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς πάει φαντάρος. Με την απόλυσή του από φαντάρος συνεχίζει τη δράση του μέσα από τις γραμμές της ΟΜΛΕ και το Νοέμβρη του 1976 συμμετέχει ως αντιπρόσωπος στο ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΕ(μ-λ).
Το 1980 διορίζεται ως δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Καρδίτσας και υπηρετεί τη μάχιμη δικηγορία μέχρι και τη συνταξιοδότησή του.
Τη περίοδο 1980-1982 είναι από τα στελέχη που δίνουν τη μάχη ενάντια στην διάλυση του ΚΚΕ(μ-λ), συμμετέχει στη συνδιάσκεψη ανασυγκρότησης του 1982, εκλέγεται μέλος του Καθοδηγητικού Οργάνου και αναδεικνύεται σε βασικό στέλεχος της Οργάνωσης με καθοδηγητικές ευθύνες.
Το 1981 συμμετέχει για πρώτη φορά ως υποψήφιος βουλευτής Καρδίτσας με το ψηφοδέλτιο της Επαναστατικής Αριστεράς και από τότε μέχρι σήμερα συμμετείχε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ(μ-λ) ή των εκλογικών σχημάτων που στήριζε το ΚΚΕ(μ-λ) (Μαχόμενη Αριστερά, Κομμουνιστική Αριστερά, εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ)-Μ-Λ ΚΚΕ). Έντονη ήταν η παρουσία του στα κοινά με συνδικαλιστική δράση στο χώρο των δικηγόρων ενώ τακτική ήταν και η αρθρογραφία του στον τοπικό τύπο και στην εφημερίδα του ΚΚΕ(μ-λ) Προλεταριακή Σημαία. Ήταν παρών σε όλες τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, πάντα στη πρώτη γραμμή της λαϊκής υπόθεσης για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό. Μέχρι τα τελευταία του συμμετείχε ενεργά και με όλες του τις δυνάμεις σε όλες τις τοπικές πρωτοβουλίες και σχήματα (Αντιπολεμική Αντιιμπεριαλιστική Επιτροπή Καρδίτσας, δημοτική κίνηση Αντίσταση με τους Πολίτες της Καρδίτσας, Πρωτοβουλία Εργαζομένων Καρδίτσας κ.α.).
«Ο σύντροφος Στέφανος σφράγισε με τη ζωή και τη δράση του την κομμουνιστική-επαναστατική υπόθεση. Η απώλειά του είναι δυσαναπλήρωτη και για εμάς τους συντρόφους του αλλά και για τους δικούς του ανθρώπους» αναφέρει το ΚΚΕ(μ-λ) και στην Κατερίνα, στον Δημήτρη, στο Γιάννη, στον Κώστα, μαζί με τα ειλικρινή συλλυπητήρια θυμίζει και τα λόγια του ποιητή Γιάννη Ρίτσου:
«Να λείπεις… δεν είναι τίποτα να λείπεις, αν έχεις λείψει για ότι πρέπει.
Θάσαι πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει.
Θάσαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο.
Μέσα σ’ όλον τον κόσμο».
Δυο λόγια για τον Στέφανο.
Με τον Στέφανο γνωριστήκαμε σε ένα τάγμα ανεπιθυμήτων στην Σταυρούπολη της Ξάνθης. Μας έφερε σε επαφή η γυναίκα μου που τον γνώριζε από την ΠΠΣΠ Νομικής Αθήνας. Εγώ τότε ήμουν στην ΠΕΣΠ στο μέταλλο. Ο Στέφανος ήταν αρκετά μεγαλύτερος από εμένα και ήρθε στο τάγμα λίγο πριν απολυθεί. Νομίζω πως είχε έρθει από ένα άλλο τάγμα ανεπιθυμήτων της Λήμνου. Ήταν ένας αδέκαστος άνθρωπος . Εγώ τον είχα για παράδειγμα επαναστάτη κομμουνιστή .
Ο θάνατος του Στέφανου είναι απώλεια για την αριστερά.
Θωμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου