ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΗΛΕΚΤΡΑ ΒΙΣΚΑΔΟΥΡΑΚΗ

  • Η συνεργασία της υπηρεσίας ασύλου, του δήμου Αθηναίων και ΜΚΟ δίνει ανακούφιση σε χιλιάδες πρόσφυγες
"Ελπίζω να καταφέρω να πάρω άσυλο στην Ελλάδα!" λέει χαμηλόφωνα σε σπαστά αγγλικά ένας 30χρονος Αφγανός στον διερμηνέα του λίγα λεπτά προτού μπει στο γραφείο της υπηρεσίας ασύλου. Ο 30χρονος στηρίζεται σε πατερίτσες. Προ ημερών πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Απευθύνθηκε στην υπηρεσία ασύλου, η οποία από τον Σεπτέμβριο του 2015 στεγάζεται στο πρώην Φρουραρχείο, απέναντι από τον σταθμό Λαρίσης, και εξυπηρετεί αποκλειστικά τις ευάλωτες ομάδες που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα.

Καθημερινά στο πρώην Φρουραρχείο ασυνόδευτοι ανήλικοι, μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες που κάποιο μέλος τους αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας, ενήλικοι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα υγείας, εγκυμονούσες γυναίκες, θύματα trafficking ή άτομα με άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό, κάνουν αίτημα για άσυλο. Στο ίδιο κτήριο στεγάζονται οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων, που παρέχουν τρόφιμα και ρουχισμό σε άπορους, πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά και οι υπηρεσίες των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οι οποίες παρέχουν νομικές υπηρεσίες ή υπηρεσίες υγείας και συμβουλευτικής σε άπορους, μετανάστες και πρόσφυγες. Η χρηματοδότηση των συγκεκριμένων δράσεων των ΜΚΟ υπό τη σκέπη της ΜΚΟ "Solidarity Now" προέρχεται από τα ΕΕΑ Grants, Norwey Grants και το Open Society Foundation.
"Είναι στην φιλοσοφία μας η συνεργασία με τις ΜΚΟ, οι οποίες προσφέρουν υπηρεσίες σε απόρους, πρόσφυγες και γενικά σε όσους έχουν ανάγκη για κοινωνική αρωγή", σχολιάζει στην "Α" η Μαρία Στρατηγάκη, αντιδήμαρχος Αθηναίων για θέματα κοινωνικής πολιτικής. Προσθέτοντας πως "σε τομείς όπου το κεντρικό κράτος ή η Αυτοδιοίκηση αδυνατεί να παρέμβει λόγω έλλειψης οικονομικών ή και ανθρώπινων πόρων, έρχονται οι ΜΚΟ να καλύψουν το κενό της κοινωνικής πολιτικής".

"Δεν θέλουμε οι ευάλωτες ομάδες προσφύγων να ταλαιπωρούνται στην αναμονή"

"Ξεκινήσαμε τη συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων γιατί ήταν πολύς ο κόσμος που προσερχόταν στην υπηρεσία ασύλου στην Κατεχάκη και θέλαμε να εξυπηρετήσουμε πιο άμεσα τους ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι. Δεν θέλαμε να ταλαιπωρούνται στην αναμονή" τονίζει στην "Α" η Κατερίνα Πρέντζα, διευθύντρια της υπηρεσίας ασύλου, που ειδικεύεται στην καταγραφή ευάλωτων προσφυγικών ομάδων.
"Δεν μπορεί να βάλεις έναν άνθρωπο, που στέκεται με πατερίτσες, να περιμένει στην ουρά τρεις η πέντε ώρες" υπογραμμίζει προσθέτοντας: "Στην υπηρεσία, η οποία στεγάζεται στο πρώην Φρουραρχείο, είναι προγραμματισμένη η ημερομηνία και η ώρα που θα προσέλθει κάποιος για να υποβάλει αίτημα ασύλου και να πάρει το δελτίο αιτούντος άσυλο".
"Με αυτό το δελτίο ο αιτών άσυλο μπορεί να πάει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο να κάνει τις απαιτούμενες εξετάσεις και να λάβει την αναγκαία φαρμακευτική περίθαλψη", εξηγεί η Κατερίνα Πρέντζα. "Εάν κάποιος αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας και δεν έχει δελτίο αιτούντος άσυλο, προσπαθούμε εκ των προτέρων να τον παραπέμψουμε στους γιατρούς των MKO, οι οποίοι θα του δώσουν τη σχετική γνωμάτευση και θα την προσκομίσει στην υπηρεσία ασύλου. Με την σειρά της η υπηρεσία θα τον καταγράψει ως ευάλωτο και θα τον παραπέμψει σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο" σημειώνει.

Ευχαριστούσε τον Αλλάχ όταν ο γιατρός τον ανακούφισε από τους πόνους

"Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για έναν άνθρωπο που μόλις έχει φθάσει στην Ελλάδα και χρειάζεται να πάει σε δημόσιο νοσοκομείο" αντιτείνει μιλώντας στην "Α" η Κωνσταντίνα Ψαλίδα, κοινωνική λειτουργός, που εργάζεται στη ΜΚΟ Praksis και συμβάλλει στην ανακούφιση προσφύγων και μεταναστών. Θυμάται με συγκίνηση όταν ένας άνθρωπος από το Ιράκ, που μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα από την Ειδομένη, ήρθε κλαίγοντας στο Φρουραρχείο για να τον δει γενικός γιατρός.
Ήταν ένας από αυτούς που δεν τους επετράπη να περάσουν στην ΠΓΔΜ για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην κεντρική Ευρώπη. "Σφάδασε από τους πόνους. Είχε κολικό νεφρού. Ο γιατρός του έκανε ένεση. Μετά από μισή ώρα ανακουφίστηκε. Μόλις βγήκε από το κτήριο, τον είδα πεσμένο στην είσοδο να προσεύχεται ευχαριστώντας τον Αλλάχ" αφηγείται η Κωνσταντίνα Ψαλίδα.
Επισημαίνει, πάντως, ότι "είναι δύσκολη για κάποιον πρόσφυγα η συνεννόηση στα δημόσια νοσοκομεία, γιατί δεν υπάρχουν διερμηνείς, αλλά πέραν αυτού τα νοσοκομεία είναι διαλυμένα". "Οπότε έρχονται σε εμάς, εξυπηρετούνται με διερμηνέα και εμείς κανονίζουμε την παραπομπή του στα νοσοκομεία" υπογραμμίζει η Κωνσταντίνα Ψαλίδα προσθέτοντας: "Δεν είναι και τόσο εύκολα τα πράγματα στα δημόσια νοσοκομεία. Είναι αρκετά αυστηροί οι κανόνες. Οπότε με την καλή θέληση των συναδέλφων κοινωνικών λειτουργών, που εργάζονται στις κοινωνικές υπηρεσίες στα δημόσια νοσοκομεία, προσπαθούμε να εξυπηρετήσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερα περιστατικά και να πετύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν το πετυχαίνουμε πάντα".

"Μόλις έμαθαν για την ασθένειά μου, με απέκλεισαν από τα δημόσια νοσοκομεία"

Τη δική του ιστορία έχει να μας αφηγηθεί 23χρονος Χαλίλ. Το όνομά του δεν είναι το πραγματικό. Τον συναντήσαμε στον δεύτερο όροφο του πρώην Φρουραρχείου και ετοιμαζόταν να καταθέσει αίτημα ασύλου μετά από τέσσερα χρόνια παραμονής του στην Ελλάδα. "Ήρθα το 2012 νόμιμα στην Ελλάδα, ύστερα απ' ό,τι συνέβη στην χώρα μου, για να λάβω ιατρική περίθαλψη. Επειδή εκεί τα νοσοκομεία είχαν καταστραφεί λόγω του πολέμου. To ISIS καταλαμβάνει συνεχώς νέες πόλεις. Η νέα κυβέρνηση της χώρας μου σε συνεργασία με την πρεσβεία με έστειλε στην Ελλάδα. Έμεινα κάποιες μέρες σε ελληνικό νοσοκομείο. Ξεκίνησα να σπουδάζω. Στην Λιβύη σπούδαζα χημικός μηχανικός και στην Ελλάδα συνέχισα τις σπουδές μου" αφηγείται ο Χαλίλ.
Όμως, τα πράγματα στην ζωή του άλλαξαν όταν έμαθε ότι είχε προσβληθεί από τον ιό HIV. "Όταν ενημέρωσα την πρεσβεία για την ασθένειά μου, ζητώντας να μου βρουν νοσηλεία, διαπίστωσα ότι με απέκλεισαν από τα πάντα. Δεν μου έδιναν άδεια για τα δημόσια νοσοκομεία. Πλέον δεν θέλουν να επικοινωνώ μαζί τους. Με έχουν πεταμένο" τονίζει.

"Εάν ήμουν στη Λιβύη, θα αυτοκτονούσα"

Η ταλαιπωρία του κράτησε ένα χρόνο, ώσπου κατόρθωσε μέσω των ΜΚΟ να βρει θεράποντα ιατρό και φαρμακευτική αγωγή. "Εάν ήμουν στη Λιβύη, θα αυτοκτονούσα" τονίζει συνεχίζοντας: "Εκεί εάν οι γιατροί διαγνώσουν τέτοια ασθένεια, καλούν αμέσως την αστυνομία και σε μεταφέρουν σε ένα μεγάλο κτήριο, όπου μένουν όσοι θεωρούνται επικίνδυνοι για την υπόλοιπη κοινωνία. Χωρίς γιατρό και φάρμακα".
"Στη Λιβύη δεν πληροφορούν τους ανθρώπους για αυτή την ασθένεια και πολλοί άνθρωποι που είναι φορείς του ιού έχουν αυτοκτονήσει" υπογραμμίζει προσθέτοντας: "Εξαιτίας της ασθένειάς μου δεν μπορώ να γυρίσω στη Λιβύη. Στην Ελλάδα παρέχεται φαρμακευτική αγωγή και μπορείς να ζήσεις κανονικά. Βέβαια, κάνω καθημερινά εξετάσεις. Νιώθω λίγο σαν πειραματόζωο".
Ρωτώντας τον για το όνειρό του μας λέει: "Θα ήθελα να πάω στην Αγγλία, να σπουδάσω να γίνω τραγουδιστής. Ωστόσο χωρίς χαρτιά δεν μπορείς να πας πουθενά. Γι' αυτό αποφάσισα να ζητήσω άσυλο στην Ελλάδα". "Μου αρέσει η χώρα σας. Είναι καλοί οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Έχω κάνει φίλους εδώ και θέλω κι εγώ να αποκτήσω μια φυσιολογική ζωή".
 http://www.avgi.gr/article/6211205/-stin-ellada-mporeis-na-ziseis-