Συμβασιούχοι και ανεργία. Μια «άλλη» ματιά ..

Στο φόρουμ αυτοδιοίκησης που διοργάνωσε στις 18 Ιουνίου η ΠΕΔΑ στο Πόρτο Χέλι ένας δήμαρχος απευθυνόμενος στον  Π. Σκουρλέτη του διηγήθηκε ένα περιστατικό με μια κυρία που πήγε στο γραφείο του και του ζήτησε να προσληφθεί με 8μηνη σύμβαση εργασίας.

Ο δήμαρχος της είπε πως τώρα δεν μπορεί να την προσλάβει,  γιατί ο υπουργός θέλει να κρατήσει στην δουλειά όσους ήδη εργάζονται μετατρέποντας τις συμβάσεις τους.

Η άνεργη γυναίκα άρχισε τότε να βρίζει τον  υπουργό μαζί με θεούς και δαίμονες.

Χαρακτηριστικά είπε ο δήμαρχος στο υπουργό. Υπουργέ μου να ξέρεις πως έκανες άλλον  ένα εχθρό !

Στην διάρκεια των κινητοποιήσεων των συμβασιούχων , ο υπουργός έκανε εχθρούς και πολλούς  εργαζόμενους που δεν μετατράπηκαν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου.

Το φάσμα της ανεργίας και ακόμα χειρότερα η ίδια η ανεργία,  είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους που ζουν από το μεροκάματο.

Όταν ένας στους τέσσερις εργαζόμενους είναι άνεργος,  το ζήτημα των συμβασιούχων δεν μπορούμε να το εξετάζουμε με τον ίδιο τρόπο που το εξετάζαμε τις δεκαετίες του 80 και του 90 που τα ποσοστά της ανεργίας ήταν σχεδόν μηδενικά.

Την δεκαετία του 80 μια εξάμηνη σύμβαση εργασίας ήταν ένας τρόπος για να μπει κανείς στο δημόσιο.

Το 2017 μια 8μηνη σύμβαση μπορεί να  σώσει μια οικογένεια από την πείνα ή ένα νέο άνθρωπο από την κατάθλιψη.

Ξέρω πως θα βρεθούν πολλοί που θα μου πουν  πως όταν υποστηρίζω πως πρέπει σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας να υπάρχουν και συμβάσεις ορισμένου χρόνου προκειμένου να «ανακυκλώνεται» η ανεργία , εμμέσως τάσσομαι κατά των μονίμων και σταθερών σχέσεων εργασίας στο δημόσιο. Λένε ανοησίες.

Βεβαίως πρέπει να υπάρχουν μόνιμοι υπάλληλοι στο δημόσιο και σταθερές σχέσεις εργασίας .

Αλλά βεβαίως πρέπει να υπάρχει και η δυνατότητα να μπορούν οι ορισμένοι άνεργοι να εργαστούν για ένα 8μηνο και να μπορούν μετά να μπουν  στο ταμείο ανεργίας.

Σε συνθήκες τρομερής ανεργίας οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου δίνουν την δυνατότητα σε μερικές χιλιάδες άνεργους ανθρώπους να ζήσουν τις οικογένειές τους από το μεροκάματο.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Θα βρεθούν κάποιοι που θα πουν πως πρέπει να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα και να γίνει σοσιαλισμός .

Συμφωνούμε. Το ερώτημα είναι μέχρι να γίνει σοσιαλισμός τι κάνουμε;

Πρέπει να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε (όσο αυτό είναι δυνατόν) την μεγαλύτερη μάστιγα των σύγχρονων κοινωνιών που είναι η ανεργία;

Πρέπει να δίνουμε την δυνατότητα σε ένα μέρος του πληθυσμού να εργάζεται έστω περιοδικά και να μπαίνει στο ταμείο ανεργίας; Ναι η όχι;

Η απάντηση κάθε λογικού ανθρώπου είναι ναι.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Πρώτο θα πρέπει να καταγραφούν οι πραγματικές ανάγκες σε προσωπικό στο δημόσιο.

Δεύτερο πρέπει να διασφαλιστεί η λειτουργικότητα των υπηρεσιών του δημοσίου.

Τρίτο να διασφαλιστούν οι θέσεις  των εργαζομένων στο δημόσιο.

Τέταρτο να δούμε τα δομικά προβλήματα των υπηρεσιών. Π.χ οι υπηρεσίες καθαριότητας θα πρέπει να εκσυγχρονιστούν στην κατεύθυνση της αλλαγής του μοντέλου διαχείρισης που είναι το πιο αναχρονιστικό σε όλη την Ευρώπη.

Πέμπτο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο εφ όσον απασχολούνται στο ίδιο αντικείμενο θα πρέπει να έχουν τις ίδιες απολαβές και τα ίδια δικαιώματα ανεξάρτητα από την θέση εργασίας.

Έκτο η σχέση εργασίας του καθενός να είναι αυστηρά προσδιορισμένη και συγκεκριμένη ανάλογα με την ειδικότητα ή το αντικείμενο. 

Με πολύ σαφή τρόπο πρέπει να καθοριστεί σε ποιες υπηρεσίες  του δημοσίου πρέπει να εργάζονται αποκλειστικά μόνιμοι υπάλληλοι και σε ποιες μπορούν να εργάζονται και συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου.

Το ζήτημα είναι να τηρούνται αυστηρά και δίκαια οι όροι για όλο το προσωπικό και να μπει τέλος στις πελατειακές λογικές που υπάρχουν στο Ελληνικό δημόσιο εδώ και δεκαετίες.

Η κατά περίπτωση ή ακόμα χειρότερα κατά περίσταση μετατροπές των συμβάσεων είναι σύμπτωμα που πρέπει να σταματήσει παρ αυτα , αν θέλουμε να αλλάξουμε πραγματικά τα πράγματα. Αν υπάρχει η ευχέρεια στην εκάστοτε κυβέρνηση να μετατρέπει κατά το δοκούν τις συμβάσεις τότε ποιος αποκλείει την πιθανότητα να μετατραπούν και οι συμβάσεις αορίστου χρόνου σε ορισμένου;

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μιας κυβέρνησης της αριστεράς αλλά και ενός πραγματικού ταξικού συνδικαλιστικού  κινήματος .

Η πρόσφατη κρίση ας γίνει η ευκαιρία να μιλήσουμε κάποια στιγμή σοβαρά προς όφελος των εργαζομένων και των ανέργων Ο λαϊκισμός ποτέ δεν έλυσε τα πραγματικά προβλήματα των λαϊκών τάξεων. Αντιθέτως τα επιδείνωσε  .

Θωμάς του Εμμανουήλ Μπιζάς.