Αναμνήσεις από ένα Σινεμά που γράφονται δύσκολα.

Το Μελίνα (Έλενα ήταν η αρχική του ονομασία)  ήταν ο τελευταίος «επιζών» από τους κινηματογράφους του Καματερού. Χτίστηκε την δεκαετία του 70 και ήταν ιδιοκτησίας του πρώην δημάρχου Καματερού Σπύρου Ρεντούμη.

Τα πρώτα χρόνια ο κινηματογράφος αυτός έζησε μεγάλες δόξες . Εκτός από τις προβολές που η αίθουσα ήτα συχνά γεμάτη,  στην  αίθουσα  γινόταν και άλλες εκδηλώσεις όπως λαϊκές συναυλίες με μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής (πχ Σταμάτης Κόκοτας)  και καλλιστεία!

Θυμάμαι ιδιαίτερα τις προβολές της Κυριακής που το σινεμά γέμιζε ασφυκτικά και τις προβολές της Παρασκευής (αν θυμάμαι καλά) που είχε το φτηνό λαϊκό εισιτήριο.

Θυμάμαι  τους φίλους μου που πουλούσαν στα διαλείμματα  ταμ-ταμ και κοκ και  την μητέρα ενός φίλου μου που ήταν ταξιθέτρια και με βρήκε μια φορά να κοιμάμαι μετά το τέλος της προβολής ( θυμάμαι και  το έργο που ήταν οι Δέκα Εντολές με τον ο Τσάρλτον Ίστον και τον  Γιουλ Μπρίνερ).

Μετά την δικτατορία η αίθουσα άρχισε να χρησιμοποιείσαι και για εκδηλώσεις . Εκεί έγινε και η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση της ΚΝΕ Καματερού για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου με το έργο «ο αληθινός φασισμός» του Μιχαήλ Ρομ σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην ΚΟΒ της ΚΝΕ Καματερού είχαμε φτιάξει 120 χειρόγραφες  προσκλήσεις που τις είχε γράψει η συγχωρεμένη η γυναίκα του Βαγγέλη του Φράγκου και στην εκδήλωση ήρθαν  πάνω από 500 άτομα.

Προσωπικά στο σινεμά αυτό έχω ζήσει σημαντικές στιγμές της ζωής μου εκτός από αυτές των παιδικών χρόνων που νομίζω πως δεν αντέχω συναισθηματικά να γράψω για αυτές.  

Θυμάμαι την βράβευση των παιδιών μου για τις πανελλαδικές εξετάσεις και  τις  ομιλίες  μου σε δυο ανοιχτα δημοτικά συμβούλια που υπήρχε πολύς κόσμος  και  μεγάλη ένταση για το σπίτι της πάλης και για το θέμα του δημαρχιακού μεγάρου.

Θυμάμαι την εκδήλωση της δημοτικής μας παράταξης για το κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής που ήμουν ένας από τους ομιλητές .

Τώρα  βλέπουμε να γκρεμίζεται ένα κομμάτι από την ζωή μας και αυτές είναι πολύ δύσκολες στιγμές.

Θυμάμαι ένα γυαλιστερό βράχο κοντά στο πρώτο δημοτικό που κάναμε τσουλήθρα με τον Παναγιώτη τον Γραμμένο και τον Νίκο τον Κοντό . Πολλές φορές  περνούσα από εκεί μόνο και μόνο για να δω αυτόν τον βράχο. Τον έβλεπα εκεί ανάμεσα σε κάτι φραγκόσυκα και  χαμογελούσα.

Μια μέρα πέρασα και ο βράχος δεν υπήρχε πια. Έκλαψα μόνος μου. Από τότε δεν θέλω να περνάω από εκείνο το  δρομάκι.
Θωμάς του Εμμανουήλ Μπιζάς