ΠΟΕ-ΟΤΑ η λάθος διαχείριση και η ήττα. του Θωμά Μπιζά

Όταν η ΠΟΕ-ΟΤΑ την Τρίτη 27 Ιουνίου, μετά την συνάντηση της  με τον Αλέξη Τσίπρα αποφάσισε την συνέχιση των κινητοποιήσεων,  χάθηκε  μια μεγάλη ευκαιρία για το συνδικαλιστικό κίνημα να κατακτήσει μια  νίκη μετά από πολύ καιρό.  

Την ώρα που η κοινή γνώμη είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί με τον καύσωνα και τα σκουπίδια στους δρόμους και  η κυβέρνηση (κάτω από την πίεση και των δικών της λαθών)  φαινόταν να αντιμετωπίζει θετικά μεγάλο μέρος των αιτημάτων των συμβασιούχων, η ΠΟΕ-ΟΤΑ είχε την ευκαιρία να διαχειριστεί εντελώς διαφορετικά την κινητοποίηση και να μιλήσει για μια νικηφόρα έκβαση ενός αγώνα που θα συνεχιζόταν με άλλες μορφές και αιτήματα.

Όμως όταν δεν μπορεί κανείς να διαχειριστεί τις νίκες , οδηγείται μόνος του στην ήττα.

Τα πολιτικά παιχνίδια της ΔΑΚΕ σε συνδυασμό με τον κοντόφθαλμο και αδιέξοδο σεχταρισμό των παρατάξεων της ΠΟΕ-ΟΤΑ , οδήγησαν τελικά την ομοσπονδία σε μια λάθος και άνευ ουσίας παράταση της  κινητοποίησης και τελικά στην επικοινωνιακή ήττα.

Η ΠΟΕ-ΟΤΑ που είχε επενδύσει στον επικοινωνιακό πόλεμο με την κυβέρνηση έχοντας στο πλευρό της (σε αντίθεση με ότι γινόταν στο παρελθόν)  το σύνολο των ΜΜΕ, με την συνέχιση των κινητοποιήσεων , γκρέμισε από μόνη της  σε ένα μεσημέρι ό,τι έχτιζε για ένα δεκαήμερο.

Την Πέμπτη στις 29/6 η Ε.Ε της ΠΟΕ-ΟΤΑ αφού διαπίστωσε  και μόνη της το αδιέξοδο και την φθίνουσα πορεία της κινητοποίησης, αποφάσισε τελικά την λήξη της.

Δεν είναι τυχαίο ότι  ακόμα και αυτές οι παρατάξεις που πρότειναν την «περαιτέρω κλιμάκωση των κινητοποιήσεων»  φαινόταν καθαρά ότι το κάνουν για την τιμή των όπλων.

Σε κάθε άλλη  περίπτωση θα κατήγγελαν την πλειοψηφία  της ΠΟΕ-ΟΤΑ για ξεπουλήματα και ενδοτισμό, γιατί αποφάσισε την λήξη των κινητοποιήσεων κόντρα στην θέληση των εργαζομένων. .

 Όμως,   ακόμα και αυτές οι παρατάξεις διαισθανόμενες το αδιέξοδο  που τους οδήγησε ο σεχταρισμός, δεν  τόλμησαν να καταγγείλουν την πλειοψηφία της ΠΟΕ-ΟΤΑ για την λήξη της κινητοποίησης.

Οι καλοί παίχτες του πόκερ έχουν ένα σοφό κανόνα. Ο κερδισμένος, λένε, είναι αυτός που ξέρει να πηγαίνει πάσο όταν δεν έχει καλό φύλλο.

Οι «μπλόφες»  και «τα ρέστα» είναι και αυτά  μέσα στο παιχνίδι  , αλλά  όποιος τα χρησιμοποιεί σε λάθος χρόνο,  βγαίνει χαμένος.

Η διαφορά ανάμεσα στο παιχνίδι και τον συνδικαλισμό είναι ότι στο πόκερ  ο παίχτης  ρισκάρει τα λεφτά του, ενώ στο συνδικαλισμό διακυβεύονται τα συμφέροντα χιλιάδων εργαζομένων.

Οι παλιοί συνδικαλιστές έλεγαν πως όταν κάνουμε μια απεργία,  για να μην χάνουμε, θα  πρέπει πάντα να  σκεφτόμαστε και την επόμενη απεργία.  Οι ήττες στους κοινωνικούς αγώνες έχουν μακροχρόνιες συνέπειες, δεν είναι ήττες μιας βραδιάς, όπως στο πόκερ.