Ήταν ένα σημαδιακό απόγευμα εκείνο της Πέμπτης 15 Νοεμβρίου 1973.

 Πέρασαν 44 χρόνια και  νομίζω πως θυμάμαι ακόμα και τα χρώματα που είχε ο ουρανός  εκείνο το απόγευμα   στην οδό Πατησίων.

 Ο πατέρας μου είχε αποφασίσει να πουλήσει το αυτοκίνητό του  και  έγραψε την αγγελία της πώλησης σε ένα φύλλο από τετράδιο.

Με έστειλε να πάω στο γραφείο αγγελιών της εφημερίδας τα ΝΕΑ που ήταν κοντά στο ΜΙΝΙΟΝ στην οδό Πατησίων  και να δώσω την αγγελία της πώλησης του αυτοκινήτου.

Χάζεψα λίγο σε μια αντιπροσωπία της HONDA στην οδό Αχαρνών  και  όταν έφτασα στο γραφείο των ΝΕΩΝ , άκουσα φωνές και συνθήματα που ερχόταν από την πλευρά του πολυτεχνείου.

Παρέδωσα γρήγορα την αγγελία για το αυτοκίνητο και πήγα προς το μέρος που ακουγόταν τα συνθήματα (δεν ήξερα καν ότι γινόταν κατάληψη και διαδήλωση στο Πολυτεχνείο).

Το σκηνικό με καθήλωσε. Πήγα κοντά στους διαδηλωτές σαν χαμένος  για να τους δω και να ακούσω πιο καθαρά τας συνθήματα που φώναζαν .  Έτσι  άρχισα και εγώ σιγά –σιγά  να φωνάζω  κάποια συνθήματα που έμαθα  εκείνη την ώρα .

Υπήρχαν και μερικά συνθήματα που  δεν καταλάβαινα τι έλεγαν αλλά τα φώναζα και εγώ γιατί ήθελα να πάρω μέρος στην διαδήλωση . Να γίνω και εγώ διαδηλωτής και να φωνάξω κατά της χούντας  που καταριόταν  ο πατέρας μου και ο αδερφός του ο Γιάννης όταν βρισκόταν στο σπίτι μας ή στο σπίτι του μπάρμπα μου στον Πειραιά.

Από την εποχή που πήγαινα στο δημοτικό,  μου είχε καρφωθεί μια εικόνα στο μυαλό . Τον δάσκαλο μας τον Λάζαρο  Γιωτόπουλο ,  να μας διώχνει ταραγμένος από το σχολείο και τον πατέρα μου  να έχει ανάψει την ξυλόσομπα και με άλλους δυο Εδαϊτες και να καίνε τα αρχεία της ΕΔΑ Καματερού. Εκείνη την μέρα ήταν 21^η Απριλίου του 1967.

Θυμάμαι πως με τρέλαινε  να βλέπω τους δικούς μου να τραγουδούν τα αγαπημένα τους αντάρτικα τραγούδια  κρυφά στο σπίτι ή  σε κάτι ερημιές προς τα μεσόγεια όταν πηγαίναμε στις ταβέρνες.

Κάθισα λοιπόν με τους  διαδηλωτές  δυο-τρείς ώρες , φώναξα τα συνθήματα που έμαθα και αποφάσισα να γυρίσω στο Καματερό  και να μιλήσω και στην παρέα μου που ήταν στο Ζαχαροπλαστείο «ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ» που είχαμε για στέκι.   Ήθελα  να τους πω για  την διαδήλωση που συνάντησα τυχαία.

Πήρα την οδό Στουρνάρη για να πάω στην αφετηρία των λεωφορείων και κατέβαινα  σιγά –σιγά μόνος και σκεφτόμουν την διαδήλωση που με είχε μαγέψει .

 Ξαφνικά βλέπω δίπλα μου να τρέχει μια ομάδα διαδηλωτών και να τους κυνηγούν  από πίσω κάτι χωροφύλακες.

Πριν προλάβω να αντιδράσω (να φύγω ή να ενσωματωθώ στην ομάδα ) , ένας χωροφύλακας με ένα ελαστικό κλομπ με χτύπησε από πίσω ανάμεσα στα πόδια και με πέταξε κάτω.. Ένα μεγάλο κόκκινο σημάδι στο σχήμα του γκλοπ σχηματίστηκε στο εσωτερικό μέρος του αριστερού ποδιού  που πρήστηκε αμέσως και πονούσε αφόρητα .

Είχα ιδρώσει από την ένταση και τον αφόρητο πόνο στο πίσω μέρος του ποδιού μου και έτσι κουτσαίνοντας έφτασα στο λεωφορείο για το Καματερό . Πονούσα πολύ αλλά είχα πεισμώσει ακόμα πιο πολύ.

Έλεγα μέσα μου  κερατάδες και αύριο εδώ θα είμαι.  Απόψε θα μιλήσω στα παιδιά στο ζαχαροπλαστείο για να κατεβούμε αύριο όλοι μαζί.

Το βράδυ εκείνο έκανα την πρώτη «πολιτική» μου ομιλία στην ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ. Είπα μάγκες πάμε και εμείς αύριο στο Πολυτεχνείο να γαμήσουμε τους κερατάδες ..

Αυτές οι πέντε  λέξεις ήταν η πρώτη μου δημόσια «πολιτική» ομιλία  : Μάγκες πάμε να γαμήσουμε τους κερατάδες.

Αυτό ήταν . Την άλλη μέρα πήγαμε πολλοί και βρήκαμε και χιλιάδες άλλους . Η ζωή μας είχε αλλάξει.  Σε ένα βράδυ μάθαμε να μιλάμε για τους οικοδόμους που πρέπει να κατέβουν  στο Πολυτεχνείο , τους αγρότες από τα Μέγαρα , την επανάσταση ..

Αυτά έγιναν στην οδό Πατησίων , στην ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ και  στον δικό μας εσωτερικό κόσμο εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης  πριν 44 χρόνια.  

Θωμάς του Εμμανουήλ Μπιζάς .