Το θράσος των ΠαππουδοΜπουραίμιδων δεν έχει όρια. Έκαναν όλη την περιοχή ένα απέραντο σκουπιδότοπο και τώρα ζητούν και τα ρέστα. ( Εικονογραφημένο μουσικό σχόλιο)

Κυβέρνησαν τον δήμο Φυλής 20 ολόκληρα χρόνια .

Επί των ημερών τους παραχωρήθηκαν δημοτικές (και ιδιωτικές) εκτάσεις στον ΕΣΔΚΝΑ για να γίνουν χωματερή , επί των ημερών τους επεκτάθηκε η χωματερή των Άνω Λιοσίων στον δήμο Φυλής ,επί των ημερών τους ήρθε η λυμματολάσπη στην Φυλή,  επί των ημερών τους έγινε το περίφημο ΕΜΑΚ Φυλής , επί των ημερών τους έγινε  η ΕΠΑΝΑ (σημερινή  WATT) , επί των ημερών τους γιγαντώθηκε το τέρας της Φυλής.

Αυτοί οι δήμαρχοι  ανέλαβαν  τις τύχες μιας  περιοχής  που «φύτρωνε φλισκούνι  και άγρια μέντα»  και την έκαναν τον μεγαλύτερο σκουπιδότοπο της Ελλάδας  μόνο και μόνο για να εισπράττουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ των αντισταθμιστικών.

Οι άνθρωποι αυτοί (μαζί με το άλλο αστέρι της αυτοδιοίκησης τον κ. Νίκο Παπαδήμα) είναι που διαχειρίστηκαν 51.150.903.958 δις.  δραχμές και   πάνω από 600 .000.000 ευρώ και τα έκαναν ρουσφέτια, ποδοσφαιρικές ομάδες , δημοτικές επιχειρήσεις της συμφοράς και κατάντησαν  τον δήμο Φυλής,  ένα τεράστιο άντρο διαφθοράς. 

Οι άνθρωποι αυτοί  που  θα μπορούσαν, αν διαχειρίζοταν  προς όφελος της τοπικής κοινωνίας τον πακτωλό χρημάτων που πέρασαν από τα χέρια τους, να έχουν δημιουργήσει ένα δήμο πρότυπο,   κατάφεραν,  (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να καταντήσουν την Φυλή ένα μνημείο περιβαλλοντικού μακελειού  και να καταχρεώσουν τον πιο πλούσιο δήμο της Ελληνικής επικράτειας.

Οι άνθρωποι αυτοί που κρύβουν την αλήθεια  για την ρύπανση του ΧΥΤΑ από τους κατοίκους της περιοχής , έχουν τώρα το θράσος να εγκαλούν το ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ . Ντροπή τους . 

Αντί επιλόγου ένα μουσικό σχόλιο. Ούτε λαγοί είμαστε κύριε Μπουραΐμη , ούτε λύκοι.  

Άκουσε αυτό το τραγουδάκι και θα καταλάβεις τι είμαστε.  Και εσύ και τα τοπικά τρωκτικά που έχουν το έχουν το θράσος να μας βρίζουν.

 

Σ' ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας  συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μια φορά  για να σκεφτούν πώς θα γλυτώσουν μια για πάντα από του γάτου τον αιώνιο βραχνά.
 Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες  μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει  ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά.
 Τότε πετάγετ' ένας νεαρός και λέει: «βρήκα τη λύση του προβλήματος, παιδιά, θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται  και θα του δέσουμε κουδούνα στην ουρά».
 Κι όλοι φωνάξαν: «μπράβο, αυτό είναι, συμφωνούμε»  και πέρασε η πρότασή του παμψηφεί  μα ένας γέρος ποντικός τους λέει: «δικαίωμα»  και θέτει την εξής ερώτηση: «Άμα μου λύσετε αυτή την απορία,  τότε δε θα 'χω αντίρρηση καμιά.
 Ποιος από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει  να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά;»
 Και από τότε έχουν περάσει χίλια χρόνια  και ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνηγά  που πα να πει ότι δε βρέθηκε κανένας  να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά.
 Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες  τότε και μόνο όταν είναι εφικτές.  Μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις  άσε καλύτερα καθόλου μην τις λες.

Θωμάς του Εμμανουήλ Μπιζάς.