ένα εξαιρετικό κείμενο για την δυτική Αττική της κυρίας Ελένης Λιάσκου που διαβάσαμε στο facebook.

Στο σπίτι μου ,ξερίζωσαν τα δέντρα και τα βράχια και τα βουνά να ρίξουνε σκουπίδια.
Στο σπίτι μου, ποτίσανε τα θεμέλια του βρώμικα νερά από μολυσμένες τάφρους, περιμένοντας τα απορριμματοφόρα στη σειρά, να ξεθαφτούν οι εφέστιοι μαρμάρινοι θεοί των βράχων.

Στο σπίτι μου ,ήρθανε δόλιοι πολιτικοί και μοιράσανε ψεύτικες υποσχέσεις ,την ώρα που η Δήμητρα βούλιαζε στο κλάμα για την κόρη της. Την ώρα που ο Ποσειδώνας γέμιζε με πεθαμένα ψάρια και βούρκο τα μαλλιά της. Την ώρα που έβγαιναν τα στοιχειά του βουνού να κυνηγήσουν τον κόσμο.
Γιατί η μαύρη οσμή των σκουπιδιών, μόλυνε τα σωθικά τους...και οι τοξικοί ατμοί, τρέλαιναν τα μυαλά τους...
Στο σπίτι μου αλλοιώθηκε το τοπίο. Φύγαν οι κολώνες που το στήριζαν και τα μπαλκόνια που αναβαστούσαν το φως.
Του σπιτιού μου ,του τρώνε τα σπλάχνα την ίδια ώρα που επεκτείνουνε σαθρά τον χώρο ταφής των σκουπιδιών.
Και με βγαλμένα τα σπλάχνα πρέπει να ζήσει...πρέπει να ζήσουμε και μείς μέσα σ' αυτό το σπίτι.
Γιατί το σπίτι μου είναι η Δ. Αττική....