Κόρμπιν: το πραξικόπημα που δεν πέτυχε. του Νίκου Μπιζά*

Άρθρο του Νίκου Μπιζά που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  Δρόμος  της Αριστεράς  http://www.e-dromos.gr/  με το ένθετο Νόστιμον  ήμαρ  http://www.nostimonimar.gr/

 

Την Τετάρτη της 28ης Σεπτεμβρίου, ο ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν εμφανίστηκε στο ετήσιο συνέδριο του κόμματος των Εργατικών στο Λίβερπουλ, σε ένα κατάμεστο κτίριο που δεν χωρούσε τον κόσμο που έδωσε το παρόν για να δει την ομιλία του.

Με περισσότερη αυτοπεποίθηση από ποτέ ζήτησε ενότητα, καταφέρθηκε εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων και των πολιτικών λιτότητας των Συντηρητικών, και ανακοίνωσε ότι οι Εργατικοί ετοιμάζονται ήδη για τις επόμενες εθνικές εκλογές, δείχνοντας ένα επιθετικό πρόσωπο αρκετά διαφορετικό από αυτό που είχε δείξει μέχρι τώρα.

Η αυξημένη ορμητικότητα του Κόρμπιν, καθώς και η αντισυμβατική για το πολιτικό mainstream ρητορική του^[1] δεν παραξένεψαν κανέναν.

Ο Κόρμπιν μίλησε ως θριαμβευτής. 4 μόλις μέρες πριν, είχε αποκρούσει οριστικά ένα πραξικόπημα που ξεκίνησε να σχεδιάζεται από στελέχη του κόμματός του πριν καν κερδίσει την αρχηγεία του κόμματος στις αντίστοιχες εκλογές της προηγούμενης χρονιάς.

Οι πραξικοπηματίες βουλευτές των Εργατικών ήταν η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Κι όμως απέτυχαν για μιά σειρά από λόγους.

Δεν υπολόγισαν ποτέ τη δύναμη της ομάδας του Κόρμπιν να κινητοποιήσει τη βάση του κόμματος και να τραβήξει νέους ψηφοφόρους, και προτίμησαν να απαντήσουν στις διαρκείς κινητοποιήσεις που διοργάνωνε με πόλεμο φθοράς στον τύπο και τα κανάλια.

Οι πραξικοπηματίες θεώρησαν ότι η ψήφος εμπιστοσύνης των βουλευτών του κόμματος ήταν πιο σημαντική για τον Κόρμπιν από την ψήφο εμπιστοσύνης της βάσης του, ορμώμενοι ενδεχομένως από το γεγονός ότι ο Μπλερ είχε παραιτηθεί από πρωθυπουργός μετά από παραιτήσεις ελάχιστων - συγκριτικά - υπουργών του.

Οι υποψήφιοι που -με καθυστέρηση- κατάφεραν να βρουν δεν θα μπορούσαν ποτέ να κερδίσουν τους ψηφοφόρους του Κόρμπιν. Η Άντζελα Ιγκλ είχε ψηφίσει υπέρ του πολέμου στο Ιράκ και των βομβαρδισμών στη Συρία, και ο Σμιθ, που επελέγη τελικά, είχε μεγάλη ιστορία ατυχέστατων δηλώσεων εναντίον πολιτικών του αντιπάλων, είχε στηρίξει την ιδιωτικοποίηση του NHS και δεν κατάφερε ποτέ να εξηγήσει που βρίσκονταν οι πραγματικές διαφωνίες του με τον Κόρμπιν - προφανώς επειδή δεν ήθελε να μπει καν στη διαδικασία μιας τέτοιας συζήτησης.

Οι πραξικοπηματίες βουλευτές πίστεψαν ότι αποκλείοντας νέα μέλη από το κόμμα και αυξάνοντας το κόστος της εγγραφής σε αυτό θα κατάφερναν να ανατρέψουν τις ισορροπίες μέσα στο κόμμα, αγνοώντας το πως φαινόταν κάτι τέτοιο τόσο στους υπάρχοντες ψηφοφόρους του κόμματος όσο και στους χιλιάδες καινούργιους.

Εν κατακλείδι, έδειξαν πλήρη περιφρόνηση για τη δύναμη του κόσμου και πλήρη άγνοια για τον πολιτικό τους εσωκομματικό αντίπαλο - και το πλήρωσαν με μια συντριπτική ήττα στις κάλπες.

Η ήττα τους αυτή ωστόσο δεν σημαίνει και το τέλος των προκλήσεων για τους Εργατικούς του Κόρμπιν - κι αυτό είναι σημαντικό να το καταλάβουμε καθώς μπαίνουμε στη νέα αυτή φάση στην Βρετανική πολιτική ιστορία.

Στο πραξικόπημα κατά του Κόρμπιν, το οποίο στην ουσία ήταν μια προσπάθεια αποτροπής της αριστερής στροφής του κόμματος με το μεγαλύτερο - με διαφορά - αριθμό μελών στη χώρα, οι πραξικοπηματίες δεν ήταν μόνοι.

Οι προσπάθειές τους ενισχύθηκαν από τα Βρετανικά ΜΜΕ τα οποία εξακολουθούν να είναι δυσανάλογα επικριτικά προς τον Κόρμπιν^[2], με εφημερίδες όπως η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία της χώρας, η Daily Mail να αποκαλούν το όραμα των Εργατικών “σχεδιάγραμμα ταξικού πολέμου με στόχο τη χρεοκοπία της χώρας”^[3].

Επιπλέον, ο Κόρμπιν χρειάζεται να προσεγγίσει μια ευρύτερη μάζα ψηφοφόρων αν θέλει να σχηματίσει κυβέρνηση - αυτούς που στην ομιλία του ονόμασε “φυσικούς ψηφοφόρους” του Εργατικού κόμματος, δηλαδή ανθρώπους που θα έπρεπε να ψηφίζουν Εργατικούς αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνουν.

Μέσα στους ανθρώπους αυτούς βρίσκονται και υπέρμαχοι του Brexit και του αυξημένου έλεγχου των συνόρων, αρκετοί εκ των οποίων ίσως και να διαβάζουν τις ίδιες εφημερίδες οι οποίες παρουσιάζουν τον Κόρμπιν ως πολιτικό που αγνοεί το τι πραγματικά θέλουν στην καλύτερη, και ως Μαρξιστή τρομοκράτη στην χειρότερη.

Κι αν το πραξικόπημα κατά του Κόρμπιν απέτυχε να αλλάξει τη γνώμη των ιδεολόγων ψηφοφόρων των εργατικών, η συνεχιζόμενη εκστρατεία εναντίον του ίσως να είναι πιο επιτυχημένη με τους ψηφοφόρους που θεωρεί “φυσικούς”.

Σε κάθε περίπτωση, με το να κατατροπώσει το πραξικόπημα εναντίον του ο Κόρμπιν κέρδισε μια σημαντική μάχη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει κερδηθεί ο πόλεμος που αδιαμφισβήτητα θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση εναντίον του όσο το κόμμα βγαίνει ενισχυμένο από τη διαδικασία και προσεγγίζει δυναμικά τις εθνικές εκλογές.

---

^[1] Ο Guardian της ίδιας μέρας παρατήρησε με κάποια έκπληξη, αναλύοντας τους αριθμούς της ομιλίας, ότι ο Κόρμπιν χρησιμοποίησε τη λέξη “σοσιαλισμός” και τα παράγωγά της πέντε συνολικά φορές.

^[2] Independent, “Our report found that 75% of press coverage misrepresents Jeremy Corbyn - we can’t ignore media bias anymore”, 19 Ιουλίου 2016

^[3] Daily Mail, 27 Σεπτέμβρη 2016.

*  Νίκος Μπιζάς   

Ο Νίκος Μπιζάς είναι πολιτικός αναλυτής και ερευνητής. Έχει σπουδάσει κοινωνιολογία και διεθνείς σχέσεις και έχει εκπονήσει έρευνες για τον ΟΗΕ, το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και για μια σειρά από Βρετανικούς κρατικούς και μη οργανισμούς. Διάγει λιτό βίο στη Μεγάλη Βρετανία και διαβάζει διαρκώς. Αγαπάει τις ξένες γλώσσες και τις ξένες κουζίνες. Φτιάχνει, κατά πάσα πιθανότητα, το καλύτερο γαλακτομπούρεκο που έχεις φάει ποτέ.