Μετά το ΜΕΤΑ .. του Θωμά Μπιζά

(ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ - ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ Συζητώντας με εργάτες. Εργο του A. Venetsian, 1961)

Ξεκαθαρίζω προκαταβολικά. Ο γράφων υπήρξε ένας από αυτούς που υποστήριξαν από την αρχή το εγχείρημα του ΜΕΤΑ και εργάστηκαν για να μην διαλυθεί  πριν ακόμα συγκροτηθεί.  Δεν χρειάζονται τώρα άλλες λεπτομέρειες ..

η μικρή ιστορία του ΜΕΤΑ . τα πρώτα βήματα

Το ΜΕΤΑ είχε τις ιδεολογικές και προγραμματικές προδιαγραφές να γίνει ένα νέο συγκροτημένο ρεύμα ιδεών της ριζοσπαστικής αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Είχε διαγνώσει σωστά πολλές από τις αιτίες που είχαν οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα της μεταπολιτευτικής περιόδου σε παρακμή και απαξίωση από τους εργαζόμενους.

Η ιδρυτική διακήρυξη του ΜΕΤΑ που έγινε και με την συμβολή σημαντικών στελεχών του κινήματος από τον χώρο των συνδικάτων και της ριζοσπαστικής αριστεράς έδινε πολύτιμα ιδεολογικά εφόδια για την ανάπτυξη ενός νέου και ιδιαίτερα ελπιδοφόρου συνδικαλιστικού ρεύματος που έλλειπε  από την κοινωνία.

Την περίοδο εκείνη χρειάστηκαν μεγάλες προσπάθειες για  να υπερβούμε σεχταριστικές λογικές και αντιλήψεις που αναπαρήγαγαν τις παθογένειες του κινήματος και βέβαια τις τάσεις αντιγραφής μοντέλων και του κυβερνητικού και του κομματικού συνδικαλισμού.

Εκείνη την περίοδο στον πολιτικό χώρο συνυπήρχαν  διάφορες απόψεις  για το συνδικαλιστικό κίνημα. Από μηδενιστικές απόψεις που θεωρούσαν άχρηστα τα οργανωμένα εργατικά συνδικάτα, μέχρι και  απόψεις που αποθέωναν τους προσωπικούς μηχανισμούς συνδικαλιστών και  άλλες που φαντασιωνόταν  την συγκρότηση  ενός ΠΑΜΕ συριζαικού τύπου. Μικρομεγαλισμοί .

Μέσα σε αυτό το απίστευτο αλλά και λογικό  ταυτόχρονα ιδεολογικό αλαλούμ που κυριαρχούσε στον πολιτικό χώρο ,  η συγκρότηση του ΜΕΤΑ ήταν κυριολεκτικά ένα επίτευγμα .

Η συγκρότηση του ΜΕΤΑ έγινε κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Επιχειρήθηκε και ένα μεγάλο άνοιγμα σε συνδικαλιστές που  έβλεπαν θετικά στοιχεία σε αυτήν την προσπάθεια και δεν ανήκαν στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Προκειμένου να υπάρξει ένας άνεμος ανανέωσης στο ΜΕΤΑ,  έγινε προσπάθεια να αναδειχτούν και νέα συνδικαλιστικά στελέχη  και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα . Σημαντικά ιστορικά στελέχη έκαναν στην άκρη να περάσουν οι νεώτεροι αλλά παράλληλα συνέβαλαν σημαντικά στο να αποκτήσει η νέα παράταξη γερά και σύγχρονα ιδεολογικά θεμέλια.

Οι παθογένειες μας..

Όμως αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους το εγχείρημα δεν το καλοέβλεπαν όλοι.  Θα πρέπει να πούμε,  πως οι δυνάμεις  που πρέσβευαν το παλιό και τις συντηρητικές αντιλήψεις στο εσωτερικό της παράταξης και κυρίως στο εσωτερικό «μέτωπο» του ΣΥΡΙΖΑ,   έπαιρναν τα μέτρα τους προκειμένου το εγχείρημα ή να ελεγχθεί,  ή να αποτύχει.

Έτσι λοιπόν είχαν αποδοθεί σε μια προσπάθεια ελέγχου του μηχανισμού με φραξιονιστικές μεθόδους , αποκλεισμούς και άλλα τέτοια γνωστά όπλα  του οπλοστασίου της Σταλινικής αριστεράς (και όχι μόνο).

 Η προσπάθεια αυτή προκάλεσε  τα αντανακλαστικά και των άλλων στελεχών του εσωκομματικού μετώπου (που δεν ήθελαν και πολύ)  και έτσι για άλλη μια φορά η μάχη των ιδεών έγινε μάχη των μηχανισμών με τα γνωστά  παραλυτικά αποτελέσματα.

Οι εξελίξεις με την κυβερνητική αλλαγή του 2015 και με το εσωτερικό μέτωπο στον πολιτικό χώρο (διάσπαση),  διευκόλυναν αυτές τις δυνάμεις να ξεδιπλώσουν μια ώρα αρχύτερα το πολιτικό τους σχέδιο αν μπορεί κανείς να το ονομάσει έτσι.

Το σχέδιο ήταν το ΜΕΤΑ να μεταλλαχθεί σε ένα μηχανισμό εξυπηρέτησης πολιτικών και προσωπικών σχεδιασμών μερικών στελεχών της τότε αριστερής πλατφόρμας και μερικών συνοδοιπόρων.

Το ΜΕΤΑ χρησιμοποιήθηκε κανονικότατα και ποικιλοτρόπως  στον εσωκομματικό πόλεμο του ΣΥΡΙΖΑ όπως χρησιμοποιείται και  σήμερα στον εσωκομματικό πόλεμο της ΛΑΕ.  Η τότε αριστερή πλατφόρμα θεωρούσε πως το ΜΕΤΑ θα μπορούσε να είναι και ο πιο σκληρός αντίπαλος του κυρίαρχου Τσίπρα ! Παραζάλη !

 Αυταπάτες και ανοησίες ενός μικρόκοσμου που δεν μπορούσε να δει  αυτό που ερχόταν και που θα προκαλούσε τους πιο ισχυρούς πολιτικούς σεισμούς στην Ευρώπη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού.

Το τέλος του ΜΕΤΑ

Η επέμβαση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε λέει πολύ σοφά η λαϊκή παροιμία. Το ΜΕΤΑ εδώ και πολύ καιρό είναι κλινικά νεκρό. Το ΜΕΤΑ όπως το ονειρευτήκαμε και όπως το προδιαγράψαμε δεν υπάρχει πλέον. 

Σήμερα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε και να ξανασκεφτούμε το τι συνέβη εκείνη την περίοδο γιατί οφείλουμε να διδαχτούμε από την ιστορία μας. Όχι για να κάνουμε το μνημόσυνο του ΜΕΤΑ.  Τα μνημόσυνα στα κινήματα  έχουν μόνο επικοινωνιακή και συναισθηματική αξία.

Ρεύμα ιδεών της ριζοσπαστικής αριστεράς

Σημασία έχει να δούμε το μέλλον αναλύοντας  τις νέες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και με αυτήν την ανάλυση να δούμε τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε.

 Η ριζοσπαστική αριστερά για να μην μετατραπεί σε  ένα  κυβερνητικό μόρφωμα  αποκομμένο από την κοινωνία πρέπει να έχει και στα συνδικάτα το δικό της ρεύμα ιδεών.

Ρεύμα ιδεών όμως !  Όχι συνδικαλιστικό ή κομματικό μηχανισμό με μια κάποια «συνδικαλιστική ταμπέλα» σαν τις εκατοντάδες ταμπέλες που ήδη υπάρχουν.

Τα ρεύματα των ιδεών δεν αποτυπώνονται  σε αντιπροσώπους συνεδρίων και σε ποσοστά στα δευτεροβάθμια και τα τριτοβάθμια όργανα. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε αυτό που  συμβαίνει στο σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα για να το καταλάβουμε.

Οι πραγματικές κοινωνικές διεργασίες , τα ρεύματα σκέψης κλπ , δεν «περνούν»  τα χοντρά ντουβάρια των νεοκλασικών κτηρίων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. 

 Η δική μας αριστερά  οφείλει να συγκρουστεί με αυτές  τις μεταλλάξεις  των συνδικάτων που είναι γεμάτες  σέχτες , δολοπλοκίες και διαφθορά.  

Οφείλουμε να δούμε κατάματα αυτήν την πραγματικότητα χωρίς να σπρώχνουμε άλλο την σκόνη κάτω από το χαλί.

Να  ξαναδιαβάσουμε  την ιστορία του εργατικού κινήματος , να δούμε τις σταθερές μας , τις νέες μορφές οργάνωσης του κοινωνικού συστήματος, τον καπιταλισμό στον αιώνα μας , τις παγκόσμιες ανακατατάξεις , το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη , τις δικές μας απαντήσεις.

Στην ατζέντα του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να υπάρχει μόνο το «κάτω η κυβέρνηση»,  η ή διατήρηση ψεύτικων ιδεολογημάτων για την βιωσιμότητα χρεωκοπημένων συστημάτων όπως το ασφαλιστικό ή η διατήρηση «κατακτήσεων» της ΠΑΣΟΚικής περιόδου που κυριολεκτικά χρεοκόπησε την Ελλάδα.

Αναρωτιέται άραγε κανείς που να  βρίσκονται στην ατζέντα του συνδικαλιστικού κινήματος κορυφαία ζητήματα όπως η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη ; η συμφωνία της  TTIP που κινητοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στα κέντρα του καπιταλισμού;  η παραγωγική ανασυγκρότηση ; το προσφυγικό ; η διοικητική μεταρρύθμιση του κράτους;  η αλλαγή του εργασιακού μοντέλου;

Για αυτά τα  κορυφαία ζητήματα  το συνδικαλιστικό κίνημα ή δεν λέει τίποτα, ή λέει ανοησίες.

Γνωρίζω τον αντίλογο. Θα μου πουν  πως το θέμα σήμερα είναι η αξιολόγηση , ο κόφτης και η πτώση της κυβέρνησης και όλα τα παραπάνω είναι περικοκλάδες. 

Δεν πειράζει . Εγώ καταλαβαίνω  και τον λαϊκισμό (που αγαπήσαμε) και το δικαίωμα του καθένα να μην βλέπει πέρα από την μύτη του.

Οι εξελίξεις και οι νέες «πρωτοβουλίες» στο ΜΕΤΑ

Από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε η «πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ»,  διαισθητικά κατάλαβα  πως αυτή η ιστορία έχει να κάνει με ένα ακόμα εσωκομματικό καβγά στην ΛΑΕ και στις συνιστώσες της .  Οι ανακοινώσεις που ήρθαν λίγες μέρες αργότερα απλά επιβεβαίωσαν την διαίσθησή μου.

Η απαλλαγή από  «βαρίδια του κυβερνητικού συνδικαλισμού» ήταν η πρόφαση για ένα νέο ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό της ΛΑΕ. Τα μαχαίρια βγήκαν τάχα για να καθαριστεί ο χώρος από τα βαρίδια αλλά και οι πέτρες ξέρουν πως τα μαχαιρώματα είναι εσωκομματικά.  

Σε απόσταση λοιπόν να μην μας πάρει και εμάς καμιά ξώφαλτση που λέμε και στο Καματερό.

                                                                              

                                                                                                               Θωμάς Μπιζάς .