ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ; του Στάθη Σταυριανίδη

Με την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων  από την Αριστερά και ειδικά μετά την επιλογή της κυβέρνησης να υπογράψει την γνωστή συμβιβαστική συμφωνία με τους δανειστές ξεκίνησε μια συζήτηση και εκδηλώθηκαν ενέργειες και πράξεις κάθαρσης της ενιαίας μέχρι τότε συνδικαλιστικής παράταξης  του ΣΥΡΙΖΑ(ΜΕΤΑ)από τους εκπροσώπους του «κυβερνητικού συνδικαλισμού» στο όνομα της καθαρότητας του ταξικού προσανατολισμού.

Θα έλεγε κανείς ότι είναι αναγκαία η πιο πλατιά συζήτηση για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι όμως λάθος και σκόπιμος περιορισμός της συζήτησης να εντοπίζουμε τα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος μόνο στη σχέση του με την σημερινή κυβέρνηση(σαφώς πιο ανοικτή στα αιτήματα των εργαζομένων) και να παρασιωπούνται οι χρόνιες αδυναμίες που αποτελούν και τις κυριότερες αιτίες της σημερινής του αναποτελεσματικότητας. 

Λέω ότι παρασιωπούνται ηθελημένα διότι τι άλλο υπηρετούν  οι ενέργειες αποκάθαρσης η διαγραφής μελών παρά την πρόσδεση της παράταξης στις κομματικές επιδιώξεις της ΛΑΕ η μερίδας στελεχών αυτής;

Αλήθεια πόσο σωστό είναι εργαζόμενοι που βρεθήκαμε για χρόνια στην ίδια προσπάθεια αμέσως να χαρακτηρίζονται «κυβερνητικοί συνδικαλιστές» απλά και μόνο επειδή έχουν διαφορετική αντίληψη για την στάση όχι του  συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι στην κυβέρνηση αλλά για την στάση που πρέπει να τηρήσει η συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στο κύριο κόμμα του κυβερνητικού σχήματος ; Ποιος έχει το δικαίωμα να χαρακτηρίζει και να αποφασίζει; Είχαμε και έχουμε τους από το θεό ηγέτες που ορίζουν την συνέπεια και την ταξικότητα;            

Και τελικά ας απαντήσουμε στους ίδιους τους εργαζόμενους.  Είναι ίδιες μια κυβέρνηση που απολύει εργαζόμενους και μια κυβέρνηση που τους επαναπροσλαμβάνει και σταματά κάθε διαδικασία απόλυσης στο δημόσιο;

Εμείς δεν υποτιμούμε  τους κινδύνους ανάπτυξης ενός ιδιώνυμου αριστερόστροφου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η ίδια η αριστερή μας συγκρότηση είναι και η μεγαλύτερη εγγύηση για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου. Θεωρούμε όμως ότι  δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει το συνδικαλιστικό κίνημα. Ο σεχταρισμός ,η κομματική πρόσδεση ,ο μαξιμαλισμός και ο συντεχνιασμός, η έλλειψη δημοκρατικής συγκρότησης στη λήψη των αποφάσεων, η αδυναμία κατανόησης των διεθνών και εσωτερικών  συσχετισμών καθώς και η χρόνια αντιπολιτευτική του συμπεριφορά σε συνδυασμό με προσωπικές επιδιώξεις των προβεβλημένων στελεχών του είναι οι βασικές  αιτίες που αν δεν ξεπεραστούν η φθείνουσα πορεία του κινήματος θα συνεχισθεί. Απέναντι στις χρόνιες αυτές αιτίες τα προηγούμενα χρόνια δίναμε κοινούς αγώνες παρόλο, που από τότε υπήρχαν διαφορετικές προσεγγίσεις  σε σειρά ζητημάτων της τρέχουσας συνδικαλιστικής δράσης. Αλλάζει ευθέως αυτή την σχέση η αλλαγή της κυβέρνησης και η συγκρότηση της ΛΑΕ; Η καταφατική απάντηση όπως την δίνει η ηγεσία του ΜΕΤΑ είναι ενδεικτική της μαζικότητας και της διεύρυνσης που ευαγγελίζεται. Ένα άλλο ΠΑΜΕ εντός του συνδικαλιστικού κινήματος.

Εμείς λέμε ότι με τέτοιες επιλογές δεν μπορούμε να πάμε μπροστά. Η πιο πλατιά συσπείρωση των εργαζομένων απαιτεί ανοχή στην διαφορετική άποψη ,απαιτεί ευρύτατες συνεργασίες που δεν χωρούν στη στενότητα της ταξικής καθαρότητας όπως  θέλουν να την ορίζουν ορισμένοι. Αν οι χθεσινοί σύντροφοι χαρακτηρίζονται τόσο εύκολα και αβασάνιστα ότι είναι πια «υποχείρια της κυβέρνησης με τους οποίους δεν μπορούν να συνεργαστούν «οι καθαροί»  πως θα γίνει πράξη η πιο πλατιά ενότητα των εργαζομένων; Εκτός και αν αυτό είναι απλά το φύλλο συκής που κρύβει την γύμνια μιας στενόμυαλης πολιτικής. Ο καιρός θα δείξει