ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΤΑ Α.Ρ.ΚΙ. του Π. Ιωακειμίδη

Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην «ΑΥΓΗ» ο Πέτρος Καραγιώργος έδινε  στοιχεία για τον αριθμό των συντρόφων που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ίδρυση της ΛΑΕ. Οι πρώην σύντροφοι στην ΚΕ   αντιπροσώπευαν το 48,2 %, στις ΝΕ το 35%, στα μέλη του κόμματος το 15% και στην κοινωνία το 2,9% των ψηφοφόρων. Αυτά τα νούμερα, πάνω κάτω επαληθεύονται και στον συνδικαλιστικό χώρο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την μειοψηφία στο ΜΕΤΑ να διαγράψει την πλειοψηφία, με το «πραξικόπημα Χαρίση». Τα γεγονότα είναι γνωστά και δεν είναι το θέμα μου, διότι στον ιδιωτικό τομέα δείχνοντας ιδιαίτερη ωριμότητα ξεπέρασαν τις επιλογές της ηγεσίας της ΛΑΕ για κάθετη διάσπαση, έμειναν ενωμένοι και είχαν επιτυχίες. Στον δημόσιο τομέα όμως,  οι πρώην σύντροφοι, σφετερίστηκαν τον τίτλο του ΜΕΤΑ, διότι εάν είχαν συνείδηση και πολιτική παιδεία δημοκρατική θα αποδέχονταν την πρόταση για διοργάνωση πλατιάς ολομέλειας, στην οποία θα παίρναμε τις αποφάσεις με δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν άντεξαν τόση δημοκρατία.

Το να αναλωνόμαστε όμως σήμερα για τον τίτλο του ΜΕΤΑ, όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι ματαιοδοξία, γι αυτό και  προκρίθηκε η δημιουργία ενός νέου συνδικαλιστικού σχήματος, απαλλαγμένου από τα βαρίδια του παρελθόντος, της ΑΡΚΙ, της Αυτόνομης Ριζοσπαστικής Κίνησης. Το ΜΕΤΑ μπορεί να άνοιξε δρόμους στο συνδικαλιστικό κίνημα στον δημόσιο χώρο,  αλλά είχε και πολλές αγκυλώσεις, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την απαξίωση του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος από τα φυσικά του μέλη, που είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η εμμονή στις απεργίες, για ψύλλου πήδημα, απαξίωσε την δυναμική που έχει η απεργία, με αποτέλεσμα για το σοβαρό ζήτημα του ασφαλιστικού, πριν το Καλοκαίρι η συμμετοχή να κινείται σε μονοψήφια νούμερα και η απεργιακή συγκέντρωση να γίνει σε μία άδεια πλατεία.

Το νέο συνδικαλιστικό μας σχήμα, η ΑΡΚΙ, πρέπει να έχει αρχές τις οποίες θα εφαρμόζουμε και όχι κατά πως μας συμφέρει την  κάθε χρονική στιγμή. Στο ζήτημα π.χ των προεδρείων των οργάνων, πάντα συμμετείχαμε σε αντιπροσωπευτικά προεδρεία, σας θυμίζω ότι ο Ηλίας Βρετάκος ήταν αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, με πολύ μικρή δύναμη  της παράταξής μας τότε. Μετά όμως το τελευταίο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, ενώ στην πραγματικότητα ως ΜΕΤΑ ήμασταν τρίτη δύναμη, με την αριθμητική του Καραγκιόζη βγαίναμε πρώτοι και διεκδικούσαμε να γίνει πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ ο Γρηγόρης Καλομοίρης. Το αποτέλεσμα αυτού του παραλογισμού ήταν η ΑΔΕΔΥ να μείνει ακέφαλη και να οδηγείται στα χνάρια της ΕΦΕΕ. Εάν παρακολουθήσει κάποιος τα γενικά συμβούλια της ΑΔΕΔΥ, θα θυμηθεί τα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου μετά την μεταπολίτευση, που απασχολούσε τις συνελεύσεις να λύσουν το ζήτημα της δομής της στρουχτούρας και τα σχετικά, θεωρώντας μικρά τα προβλήματα των φοιτητών. Το αποτέλεσμα γνωστό, η αποδυνάμωση του φοιτητικού κινήματος.

Η φιλοδοξία μας πρέπει να είναι το νέο σχήμα, η ΑΡΚΙ, να ταράξει τα νερά που έχουν βαλτώσει και να δώσει νέα δυναμική στο συνδικαλιστικό κίνημα, αποδεικνύοντας καθημερινά στην πράξη την απεξάρτησή του από την κυβέρνηση και τα κόμματα. Πρέπει με την δυναμική μας να στρίψουμε το τιμόνι της ΑΔΕΔΥ προς τα αριστερά και να την κάνουμε να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα των δημοσίων υπαλλήλων και της δημόσιας διοίκησης. Να ξεφύγουμε από αυτό που γίνεται σήμερα, να το παίζουν οι συνδικαλιστές εν δυνάμει βουλευτές, σε μία φανταστική Βουλή, την οποία ξύπνιοι ονειρεύονται. Στροφή λοιπόν της συνδικαλιστικής μας δουλειάς στα πρωτοβάθμια σωματεία και στα φυσικά μέλη, για να σταματήσει καταρχήν η απαξίωση της ΑΔΕΔΥ και να αναλάβει τον ρόλο που της ανήκει. Την συμμετοχή στην δημιουργία του κοινωνικού κράτους που ξήλωσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και την επιστροφή των φυσικών μελών της στο βιοτικό επίπεδο της περιόδου πριν την  κρίση. Μετά από ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά είναι ορατό πλέον το τέλος της οικονομικής κρίσης και αφού την κρίση την πληρώσαμε εμείς οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, θα πρέπει να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε στην αυριανή ανάπτυξη.

Το νέο συνδικαλιστικό σχήμα έχει την δυναμική να ανατάξει το συνδικαλιστικό κίνημα προς όφελος των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και της δημόσιας διοίκησης, που οφείλουμε να συνδράμουμε με τον αγώνα και τα οράματά μας, στην δημιουργία κράτους που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του εικοστού πρώτου αιώνα. Στους συνδικαλιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς το φορτίο που μας πέφτει είναι βαρύ, θα το σηκώσουμε και επίσης θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί με τους νέους συντρόφους που  θα συμμετέχουν στο  εγχείρημα, τώρα που απελευθερωθήκαμε από ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του παρελθόντος.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΠΙΤΡ. ΠΙΣΤ. ΑΔΕΔΥ